เมื่อรักทักทาย – กลิ่นแก้ว
กายหนาใหญ่ทาบทับอยู่บนเรือนกายเล็กบางและนุ่มนิ่ม เนื้อผ้าเปียกแนบไปกับร่างกายจนมองเห็นผิวในร่มผ้ารำไร
สองดวงหน้าชิดใกล้ ตาสองคู่สบประสาน คู่หนึ่งคมขำ แม้จะทอแววตกใจอยู่จางๆ แต่ประกายขี้เล่นยังพร่างพราว
อีกคู่แดงก่ำเพราะโดนน้ำมาหลายรอบ และแดงเพราะอารมณ์โกรธขึ้ง มองสบกับนัยน์ตาคู่คมอย่างขุ่นมัว ปากอิ่มเม้มเป็นเส้นตรง ก่อนแย้มปล่อยคำพูด
“ทีนี้จะแกล้งอะไรฉันอีก เอาสิ เอาเลย จะแกล้งอะไรก็เชิญ สายยางมันปล่อยน้ำออกมาไม่ทันใจ ฉันว่านายไปตักมาสาดฉันเลยดีกว่า”
นัยน์ตาชายหนุ่มปรากฏรอยยิ้ม
“ไม่ดีหรอก จับไปโยนคูน้ำเข้าท่ากว่าเยอะ กดหัวแช่น้ำอีกสักพักจะได้หายแว้ดๆ”
“ก็เอาสิ จับฉันไปโยนเลย เอาไปเลยสิ” เสียงเครือขึ้นจมูก นัยน์ตาแดงๆ มีพรายน้ำหยาดคลอ
ชายหนุ่มเพิ่งจับน้ำเสียงและความรู้สึกเธอได้ แปลกใจในอาการใจน้อยของเจ้าหล่อน แต่มือใหญ่ก็ยังยกขึ้นดึงจมูกเล็กเชิดๆ นั้นอย่างอดใจไว้ไม่อยู่
“ยอมกันง่ายๆ แบบนี้ฉันจะขัดศรัทธาได้ไงล่ะหึ?”
“คนบ้า คนผี นายชอบแกล้งฉันตลอด” มือบางระดมทุบบนอกหนา
“แกล้งกันตั้งแต่ก่อนแต่งงาน พอแต่งเข้ามาอยู่บ้านนายแล้วก็ยิ่งหาเรื่องแกล้งฉัน คอยดูนะ ครบเดือนเมื่อไหร่ฉันจะไปไม่มาเหยียบที่นี่อีก จะไม่มองหน้านายด้วยถ้าเจอกัน”
แปลก… ที่เขารู้สึกใจหายเมื่อได้ฟัง และเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ
