พ่ายรักเมียสวมรอย – มณีภัทรสร
บางครั้งชีวิตจริงมันก็ยิ่งกว่านิยาย
เมื่อครอบครัวส่งเธอให้มาอยู่กับคู่หมั้นของน้องสาว
มีแต่นางเอกไม่ใช่หรือที่ต้องเจอกับอะไรแบบนี้
แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น นางร้ายอย่างเธอทำไมถึงต้องมารับกรรมแทน
เผ่าเพชร เงยหน้าขึ้น มองสบตากับตากลมโตที่จ้องมองเขานิ่ง
ก่อนจะรู้สึกขัดใจ เมื่อเห็นความหวาดกลัวที่ปนอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“ถอดเสื้อผ้าออก!”
คำพูดง่ายๆ แต่กลับทำให้คนฟัง สะดุ้งสุดตัว
“คะ! คุณว่าอะไรนะ!”
ลลนา ถามย้ำอีกครั้ง เพื่อความแน่ใจ
“ผมบอกว่าให้คุณ ถอด-เสื้อผ้า-ออก”
เผ่าเพชรย้ำทุกคำพูดช้าๆชัด ให้เธอได้ยินชัดเจนที่สุด
ร่างบางผงะถอย เมื่อได้ยินคำพูดที่คนตรงหน้า
ย้ำให้ฟังอย่างชัดเจนทุกคำอีกครั้ง ใบหน้าสวยซีดเผือด
ก่อนจะลุกขึ้น เธอจะไปอยู่ให้ไกลจากเขาให้มากที่สุด
ผู้ชายคนนี้เถื่อนเกินไปแล้ว ลลนาคิดก่อนจะขยับหนี
“นับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่ถอด ผมจะถอดให้”
พูดจบตาคมดุก็มองคนตรงหน้า ก่อนจะนึกโมโหกับอาการของคนตัวเล็ก
ที่ผงะถอยหนี แล้วลุกขึ้นทำท่าจะเดินหนีเขา เขาไม่ได้พิศวาสอะไรเธอ
เพียงแต่เห็นหนาวจนสั่น เพราะใส่เสื้อผ้าเปียก
ถ้ายังขืนอยู่ในชุดนั้น มีหวังได้จับไข้แน่นอน
“หนึ่ง…”
เผ่าเพชรเริ่มทำตามที่พูด ลลนาหน้าเสีย เมื่อได้ยินเสียงนับอย่างจริงจังของเขา
“นี่หยุดนะคุณ จะบ้าหรือไง จะให้ฉันแก้ผ้าเนี่ยนะ”
ถึงแม้จะกลัว แต่ด้วยนิสัยที่เอาแต่ใจ และไม่ยอมคน ลลนาจึงแหวกลับ
“สอง…”
“นี่คุณเผ่า คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ฉันไม่ถอด!”
พูดพร้อมกับเดินกลับไปที่โขดหิน ที่นั่งอยู่ในตอนแรก
ถึงจะอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ๆกองไฟ แต่ถ้าคนบ้านี่จะมาสั่งให้เธอแก้ผ้า
ลลนาขอยอมหนาวดีกว่า
ไม่มีเสียงนับ เมื่อคนร่างบางหนี เผ่าเพชรก็ลุกขึ้น
ร่างสูงเดินตรงเข้าหาคนตัวเล็ก ด้วยท่าทางที่คุกคาม
ลลนาผงะหนี มือหนาคว้าหมับที่ไหล่บาง ก่อนจะสอดมืออีกข้างเข้าชายเสื้อ
แล้วออกแรงดึง ลลนาตกใจกับการจู่โจมของเขา ร่างบางดิ้นหนี
“อย่าดิ้น!”
“แล้วคุณจะมายุ่งกับฉันทำไม! ปล่อย!”
“อยากปอดบวมตายหรือไง”
“ตายก็เรื่องของฉัน ปล่อยนะ!”
ลลนาไม่ยอมง่ายๆ ถึงแม้จะถูกจับไว้ การต่อสู้เล็กๆจึงเกิดขึ้น
เพราะเผ่าเพชรก็ไม่ยอมเธอเช่นกัน มือแกร่งกำเนื้อผ้าไว้แน่น
ยิ่งคนตัวเล็กดิ้นหนี เขาก็ยิ่งรำคาญ
แควก!!!
“ว้าย!”
ลนากรีดร้อง เสื้อยืดที่ใส่ขาดเป็นทางยาว เมื่อเผ่าเพชรออกแรงกระชาก
“คุณเผ่า!”
เผ่าเพชรโยนเศษผ้าในมือทิ้ง ก่อนจะหันมาจัดการกับลลนาต่อ
ยิ่งเธอต่อต้าน เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะ ทำมาเป็นห่วงตัว
แค่นี้ยังน้อยไป เวลาเธอถ่ายแบบแต่ละครั้ง เขาเห็นเธอเปิดเนื้อหนังมากกว่านี้อีก
เผ่าเพชรไม่ลดลากับเธอ ร่างสูงปล้ำถอดเสื้อจนสำเร็จ
ก่อนจะจัดการกับกางเกงยีนส์ที่เธอใส่ต่อ ลลนาตกใจ ลนลานหนี
เมื่อมือหนามาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆกระดุมกางเกง
“หยุดนะ! คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!”
ร่างบางกรีดร้อง แต่มีหรือคนอย่างเผ่าเพชรจะยอม
เมื่อเธอดิ้นมากๆเขาก็จับตัวเธอล็อคไว้
“คุณเผ่า ฉันบอกให้หยุด!”
“อยู่ๆนิ่ง!”
“ไม่! ปล่อยฉันนะ!”
“ลลนา ถ้าคุณยังดิ้น ผมจะทำมากกว่านี้นะ”
“คุณก็หยุดสิ อย่ามายุ่งกับฉัน!”
“อยากปอดบวมตายหรือไง”
เผ่าเพชรยังย้ำคำพูดเดิม เขาไม่อยากให้เธอมาตายในไร่ของเขา
“ช่างฉันเถอะ จะปอดบวมตายก็เรื่องของฉัน ปล่อย!”
ลลนายังต่อสู้ดิ้นรน แข้งขาเตะถีบ เขาจะบ้าหรือไง
จะให้เธอแก้ผ้าต่อหน้าเขาเนี่ยนะ นาทีนี้เธอยอมปอดบวมตายดีกว่า
