ต๊กกะใจ…ตื่นมามีสามี – ลักษณะปรีชา
เมื่อเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นในชีวิต
นักเขียนสาว (โสด) อย่าง ‘พุดตาน’ จึงเร่งกอบโกยสติที่เหลืออยู่น้อยนิด
ใครเลยจะคิดว่าเธอต้องตกมาอยู่ในพล็อตนิยายแนวสลับร่างสร้างรัก
วิ่งหลบรถชนสลบไปตื่นหนึ่ง ก็ต้อง ต๊กกะใจ…ตื่นมามีสามี
‘มิ่งมงคล’ ผู้ใหญ่บ้านดงรักเหมือนพระเอกที่หลุดออกมาจากนิยาย
ชายหนุ่มมีไร่อ้อยนับพันไร่แถมยังหล่อ So หลัวมากๆ
แต่เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวก๊อน… เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดต่อ
เมื่อระดับสายตาสั้นสองร้อยบวกยังอยู่ ปานแดงที่แก้มก้นก็ยังมี
ควรเชื่อล่ะว่า… ไม่ได้มีเรื่องอัศจรรย์พันลึกอะไรกับเธอทั้งนั้น
“อีผีนี่กูเอง!”
“โอ๊ยยย คิดเองเออเอง มโนเอง ฟินเอง นักเลงพอ!”
ว่าแต่ยายน้อยนี่เป็นใคร ทำไมหน้าตาเหมือนเธอ!
“พี่มิ่ง…อ้ายมิ่ง…เรียกสิ”
กรี๊ดดดด เธอเขินจนเสียจริตไปหมดแล้ว เขาไม่ได้บอกว่า…
ครางชื่ออ้ายมิ่งแหน่เสียหน่อย ทำไมต้องเขินแบบสมองคิดติดเรต 18+ ขนาดนี้
“คะ คุณเมาแล้ว”
แม้จะเคยปากดี คิดหื่นไปสารพัด แต่พอเจอของจริงเธอก็ปอดเหมือนกันนะเว้ย
“เรียก”
“เอ่อ อ้ายมิ่งปล่อยน้อยเถอะ”
เอาวะ…ตามใจคนเมาหน่อย
หญิงสาวดันตัวเขาออก เอ่อ ท่านี้คือเธอเอามือผลักอกแน่นๆ
เขานั่นแหละ แหม…เกิดอยากลองลูบไล้ขึ้นมาแล้วสิ
“แปลก” คนเมาที่ถูกผลักให้นั่งบนเตียงใช้นิ้วเกลี่ยแก้มนวล
“หือ” สาวที่ถูกลูบแก้มแปลกใจมากกว่าเขิน
“ไม่เจอหน้าสองวันทำไมคิดถึง”
ดวงตาสีนิลค่อยๆ เบิกกว้าง ตายแน่…เธอตายแน่ๆ
“ไปอยู่โน่นคิดถึงแต่หน้าเราตลอด”
ใครก็ได้มาเก็บศพสีชมพูของเธอที!
“อะ อ้ายมิ่ง”
โอ๊ยยย นั่นเสียงเธอเหรอวะ ทำไมมันเบาจัง นี่ไม่ได้อ่อยเขาใช่ไหม
“ครับ”
“เมาใช่ไหมคะ”
“ครับ คิดถึงด้วย”
ขอตายตรงนี้เลยได้ไหม พุดตานกัดปาก
“อย่ากัด ถ้าจะทำให้มันช้ำ ให้อ้ายเป็นคนทำดีกว่า”
ฮื้อออ หมายถึงจูบใช่ป่ะ จูบดูดดื่มเร่าร้อนเหมือนที่เธอเคยเขียนบรรยายเอาไว้ในนิยาย
สาวนักเขียนนิยายรัก เริ่มอยากขยับมาเขียนเลิฟซีนร้อนแรงบ้างแล้ว
เธอควรฉวยโอกาสนี้หาประสบการณ์ดีไหม
เราควรยึดคติ…โสดก็อ่อย ถ้าไม่สอยก็อดม้ายยย
“เมาแล้วอย่าเรื้อนค่ะ เอามือออกไป”
หญิงสาวตีมือปลาหมึกที่กำลังลูบแก้มเธอดังแปะ
“คิดถึง”
ฮื้อออ ขึ้นเตียงกันเลยป่ะ
“เดี๋ยวฉันไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้”
สบโอกาสตอนเขาปล่อยมือจึงผละออกอย่างรวดเร็ว
พุดตานวิ่งออกไปด้านนอกเพื่อมุ่งไปยังห้องน้ำ
ปิดประตูได้จึงปิดปากกรีดร้องเบาๆ ด้วยความอาย
“โอ๊ยยย คนเมาปะวะ แกไม่ต้องเขินจริงจังแบบนั้นก็ด้ายยย”
