กลลวงรักคนเถื่อน – พิชญวดี
“ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกับนะครับ คุณ ปนัสยา ‘อดีต’ ผู้ช่วยเลขาคนสวย”
ปรานต์ เหยียดยิ้ม เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของอีกฝ่าย
แม้ตอนนี้ท้องฟ้าจะเริ่มมืดมิด แต่เขารับรู้ได้ถึงความตื่นตระหนกจากร่างบาง
เขาจำเธอไม่ได้ไม่ใช่เหรอ มันควรเป็นแบบนั้นแต่ทว่าไม่ใช่
ในช่วงเช้าความโล่งใจทำให้เธอมีความสุขไปทั้งวัน
แต่ไหงตอนกลางคืนทุกอย่างมันกลับตาลปัตรกันอย่างสิ้นเชิง
“หืม ? หมายถึงอะไรเหรอคะคุณลูกค้า”
“จำไม่ได้อย่างนั้นเหรอครับ ?”
ร่างสูงยืดตัวจนหลังตรง หลังจากที่ยืนพิงรถตัวเอง เพื่อรอคนตัวเล็กเลิกงานหลายชั่วโมง
เขาสาวเท้าเข้าใกล้หญิงสาว ที่พยายามปั้นหน้าปั้นตาไม่รู้เรื่องใดๆ ออกมา
“น่าจะจำคนผิดนะคะ”
เสียงหวานบอกกลั้วหัวเราะ แต่ทำไมเสียงตัวเองมันแห้งเหือดเหลือเกิน
“อุ๊ย ! คุณคะ…”
ปนัสยาร้องเสียงหลงเมื่อปลายนิ้วหนา ปาดเข้ากับริมฝีปากของเธอ
ขนกายลุกเกรียวตั้งชันจนทำตัวไม่ถูก
“หลายปีแล้ว ทำไมยังใช้สิปสติกสีเดิมล่ะ จำได้ไหม…”
คนตัวโตก้มหน้าลงใกล้จนหญิงสาวแทบหยุดหายใจ
อยากให้ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวขึ้นมาทันที
“ตอนนั้นที่เราจูบกัน ตอนที่แก้มของคุณแดงจัดเป็นลูกตำลึงสุก
ตอนที่ลิปสติกของคุณ… เปื้อนริมฝีปากของผม”
“…”
คำพูดของเขาทำให้แข้งขาของเธอกำลังจะอ่อนยวบ
“จำได้ไหม…ปริม ว่าจูบของเรามันเร่าร้อนมากแค่ไหน”
เหมือนเธอกำลังโดนสาปทำให้ขยับตัวไม่ได้
ลมหายใจร้อนๆ จรดใบหน้าจนไม่กล้าแม้จะหายใจด้วยซ้ำ
