Tag: นิยายดราม่า

“ผมพร้อมที่จะให้คุณมากกว่า มันให้คุณเท่าไหร่” มุกรวีส่ายหน้าด้วยความอึดอัดใจ “พอเถอะค่ะ ฉันไม่อยากให้เราพูดกันเรื่องนี้อีก สำหรับฉัน… ทุกอย่างมันจบไปแล้ว และฉันก็ไม่อยากจะรื้อฟื้น” “แม้ว่า… สิ่งที่ผมได้มาจะเป็นพรหมจรรย์ของคุณอย่างนั้นหรือ” วัชรวินทร์คิดว่าการเก็บเธอไว้เป็นเครื่องเล่นคลายเหงาสักพักก็คงไม่เลวนัก เบื่อเมื่อไหร่ก็ค่อยเขี่ยทิ้ง หากหญิงสาวที่เป็นเพียงดาวยั่วปลายแถวกลับปฎิเสธที่จะสานสัมพันธ์ต่อ รวมทั้งเงินค่าเสียหลายหลักที่เขาพยายามจะชดใช้

สิบสองปี! เป็นระยะเวลาที่ ‘ไอริณ’ สลัด ‘ชนวีร์’ ทิ้งชนิดไม่ทันให้รู้เนื้อรู้ตัว หากตลอดเวลาเนิ่นนานนั้น เพียงแค่ได้ข่าวว่าเขามีสาวอื่นมาติดพัน ไอริณกลับกลายเป็น ‘นางร้าย’ คอยตามราวีสาวๆเหล่านั้นจนกระเจิดกระเจิง ไม่เรียกว่า…หวงก้าง แล้วจะเรียกอะไร แต่สาวสวย มั่น เชิด เริด หยิ่งอย่างเธอ เคยสนเสียงนกเสียงกาที่ไหน ถ้าไม่ใช่คนที่เธอหมายมั่นไว้ในใจ ใครหน้าไหนก็อย่าได้หวังเคียงคู่กับเขาเลย!

“มาร์ติน” บุตรชายแท้ๆ ของพ่อเลี้ยง หวังจะเขี่ยน้องสาวนอกไส้ที่บิดาชุบเลี้ยงให้กระเด็นออกจากบ้าน เมื่อบิดาเสียชีวิต ชายหนุ่มยอมลดทิฐิ รับเลี้ยงรัศมีดาวต่อตามพินัยกรรมและหาเจ้าบ่าวให้ตามเงื่อนไขของบิดา แต่ท่าทางสนิทสนมที่รัศมีดาวมีให้แก่ผู้ชายทั้งหลายที่เขาจงใจคัดเลือกมา กลับทำให้ผู้ปกครองอย่างเขาขาดสติ พลิกสถานะจากคนดูแลให้กลายเป็นสามีเพียงแค่ข้ามคืน และในวันที่รัศมีดาวออกไปจากชีวิตของเขาและคฤหาสน์อบาเต้ เธอก็ไม่ได้ไปตัวเปล่า หากยังเอาลูกในครรภ์ไปพร้อมกันด้วย!

สงครามทำให้ทักขิเณ-อะเวราได้พบกัน ความลับมากมายที่เขาปกปิดเธอไว้ ชั้นเชิง กลอุบาย ต่างงัดมาใช้เพื่อเป้าหมายหนึ่งเดียว ‘ผู้ชนะ’ สนามรบ…สนามรัก และสิ่งสำคัญที่ต้องรักษา แต่จะรักกันได้อย่างไร เมื่อยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม และเขาหลอกใช้ ใครจะแพ้ ใครจะชนะ ในสนามนี้

เขารักเธอเมื่อแรกสบตา ถ้าเธอมีแฟนแล้วเขาจะไม่ยุ่ง แต่ถ้ายังไม่มี ใครหน้าไหนก็อย่ามาแตะ เพราะคนนี้เขาจอง! “ต่อไปนี้ อย่าให้กูเห็นมึงอยู่ใกล้เขาอีก ถ้ากูเห็นอีกครั้ง กูจะทำให้มึงหายไปโดยที่ไม่มีใครหาศพมึงเจอ” “เมื่อวาน ดิฉันยอมให้คุณตบ เพราะคิดว่าเป็นการเข้าใจผิด แต่วันนี้ไม่ใช่!” พูดจบ หญิงสาวก็ต่อยไปตรงครึ่งปากครึ่งจมูกของฟ้าพราว จนอีกฝ่ายหงายหลังล้มก้นจ้ำเบ้า

เมื่อเขาถามเธอต้องตอบ เวลาพูดต้องสบตา อย่าได้เรียกร้องขอความเห็นใจ ไม่มีสิทธิ์…แม้แต่จะรัก “ไม่ต้องร้อง อยู่กับผมมีอะไรน่ากลัว ?” ยิ่งพูดเนื้อตัวหญิงสาวยิ่งสั่นเทา ร่ำไห้โดยไร้เสียงสะอื้นมีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย “ตอบมา เป็นเมียผมไม่ดีตรงไหน”

“ไม่!!…ปานไม่ให้พี่ปุ๊ไป…ฮึกก…” ปานประดับรีบก้าวเดินตามหลังชายหนุ่ม แล้วเข้าไปยืนชิดรีบใช้สองแขนสอดเข้าโอบกอดรอบเอวหนาไว้จากทางด้านหลังเหนี่ยวรั้งไว้ ใบหน้านวลที่มีคราบน้ำตาซบลงบนแผ่นหลังอันแข็งแกร่ง เสียงกระซิบของเธอดังแผ่วเบา หัวใจของเธอตอนนี้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว “ปาน!!…อย่าดึ้อกับพี่ไปรอพี่ที่บ้าน ปล่อย” ปุริมแกะแขนเรียวออกจากเอวของตัวเอง ไม่คิดที่จะหันมามองหญิงสาว เพราะไม่อยากเจ็บ เขาก้าวเดินอย่างรีบเร่งไปหาอันทิตาอย่างเป็นห่วงเหลือเกิน

มันเป็นความผิดพลาด เป็นความเห็นแก่ตัวที่ทอดทิ้งเธอและลูกเมื่อสามปีก่อน ณ วันนี้ที่รู้สึก ยังคงรัก ยังคงโหยหาเธอทุกลมหายใจ เขาจึงยินยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อทวงคืนหัวใจตัวเองกลับคืนมา ทว่า… “เจียวไม่ต้องการความรับผิดชอบของพี่” หญิงสาวยิ่งชอกช้ำหัวใจเมื่อได้ยินว่าเขาต้องการรับผิดชอบเพียงแค่ลูกเท่านั้น