Tag: นิยายดราม่า

มินลดามองย้อนดูชีวิตตัวเองในช่วงปีที่ผ่านมา มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นมากมาย บางสิ่งเหมือนความฝัน…ยิ่งกว่าความฝัน ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเขา รักแรก…และรักเดียวของเธอ หลายสิ่งที่เธอปรารถนา ถูกเนรมิตมาตรงหน้าอย่างง่ายดาย ชีวิตเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข แต่แล้ว…ในความสมบูรณ์แบบนั้น มีความไม่สมบูรณ์พร้อมซ่อนอยู่ เธอก็ได้ลิ้มรสความผิดหวัง ที่เจ็บเหลือแสน

ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีจุดสิ้นสุดของมัน ความรักก็เช่นกัน.. “ตอนที่ฉันทำหน้าที่เป็นภรรยาที่แสนดีให้คุณ ไม่มีวันไหนเลยที่แก้มของฉันจะไม่อาบน้ำตา คุณทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง… แล้ววันนี้ยังมีหน้ากลับมาทวง ‘ลูก’ ที่คุณไม่เคยรู้ว่ามีพวกเขาเลยด้วยซ้ำ” “ฉันต้องการสิทธิ์ในการเลี้ยงลูก และลูกต้องไปอยู่กับฉัน”

“วาคิม” ได้แต่นึกสงสัยตัวเองว่าทำไมสายตาของเขาถึงต้องเอาแต่เฝ้ามองเธอตลอด ผู้หญิงเย็นชา ใบหน้าไร้อารมณ์ราวกับหุ่น และโลกส่วนตัวสูงจัด มันสูงเสียจนเขาอยากจะทลายเกราะกำบังอันนั้นให้หายไป แล้วก้าวเข้าไปอยู่ในโลกของเธอ ผู้หญิงที่พร่ำบอกเขาอยู่เสมอว่าทางเดินของเธอมันเป็นสีเทาชั่วชีวิต แต่เขาไม่สนหรอก เพราะเขานี่แหละที่จะสร้างทางเดินให้เธอใหม่ ซึ่งแน่นอนว่าทางเดินนั้นต้องมีเขาร่วมเดินไปกับเธอด้วย

เพราะความจำเป็นบางอย่าง ทำให้เธอต้องมาอยู่ในความดูแลของเขา ผู้ชายมาดเข้มที่ทำเหมือนเธอไม่ได้อยู่ในสายตา แถมยังมองเธอเป็นภาระอีกต่างหาก แต่เธอช่างไม่รู้เลยว่า ทุกการกระทำ ทุกอย่างที่ผู้ชายคนนี้แสดงออกมา ล้วนตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่แท้จริงของเขาโดยสิ้นเชิง

คู่อื่นจดทะเบียนสมรส หมายถึงการเริ่มต้นครองคู่ แต่เราสองคน เริ่มต้นรักกันในวันจดทะเบียนหย่า

“ที่ผมหายไปกับน้ำฟ้าน่ะหรือ หรือว่า…” “ใช่” “หึง” “เกลียด ไม่เคยหึง เกลียดการกระทำเลวๆ ของคุณ ถ้ารักกันมากทำไมไม่หย่าแล้วปล่อยฉันไป ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เรียกร้องอะไร ถ้าอยากมีคนอื่นก็จะหย่าให้” “สัญญาหนึ่งปี นี่เพิ่งจะเจ็ดเดือน” “คุณจะให้ฉันต้องทนอยู่ไปเพื่ออะไร” “เพื่อรอวันที่ผมจะหย่าให้เมื่อครบปีไง ถึงเวลานั้น… อยากจะไปไหนก็ไป ไม่รั้งไว้แน่”

กลางราตรีเปลี่ยวเหงา คนอกหักสองคนบังเอิญพบกัน ผลัดกันถ่ายทอดเรื่องราวความรักอันเจ็บปวดที่เผชิญมา จนกระทั่งความอ่อนไหวและเข้าอกเข้าใจนำพาให้ทั้งสองปล่อยตัว เผลอใจ ก่อความสัมพันธ์บนเตียงนอนในคอนโดหรูของฝ่ายชาย เมื่อแสงแรกของวันใหม่ทอดผ่านเตียงนอนกว้าง เธอจึงเลือกจากไป สองปีผ่านไป ปุณณ์ บังเอิญได้พบเธอที่หนีไปพร้อมหัวใจเขาอีกครั้ง

ด้วยความเข้าใจผิดทำให้เขาล่วงเกินเธอ เมื่อมีโอกาสเขาจึงไม่รอจะลุยไปข้างหน้า เพื่อคว้าหัวใจเธอ … มธุรดารู้สึกเหมือนกำลังสำลักลมหายใจตัวเองเมื่อเห็นชัดว่าเขาเป็นใคร… เขาเองก็มองหญิงสาวนิ่งราวจะพิมพ์ภาพเธอเอาไว้ในความทรงจำ ก่อนจะก้าวยาวๆ เข้าไปหาเธอ มธุรดาผงะถอยหลังหนีทันที เธอเป็นคนหนีเขากลับเมืองไทยอย่างไร้เยื้อใย ไม่มีแม้แต่คำอำลา แต่กลับกลัวเขาจนออกนอกหน้า