Tag: นิยายจีน

ในค่ำคืนนั้น เลี่ยงซูออกมาดูม้าที่คอกและสำรวจความเรียบร้อย นางบ้าที่นอนไม่หลับ อยากมาหาเขาจึงตามมาถึงคอกม้า เลี่ยงซูเห็นเข้าจึงยิ้มให้ นางเหลือบมองไปเห็นเขายังสวมแหวนที่นางซื้อให้ก็ยิ้มอย่างมีความสุข “เจ้าไม่เข้าเรือนพักผ่อนเล่า วันพรุ่งต้องตื่นแต่เช้ามาทำงาน” “ไม่ง่วง อยากคุยด้วย” เลี่ยงซูชะงัก หันมามองหน้านางดั่งเจอสิ่งประหลาดก่อนจะหัวเราะเบาๆ “นี่เจ้าเอ่ยประโยคยาวๆได้แล้วรึ ดีจริง จะได้ฟังกันรู้ความ” “แล้วชอบหรือไม่” นางเดินเข้าไปหา ยื่นหน้าเข้าไปถามเขาใกล้ๆ

ลมครวญคร่ำราวเสียงบรรเลงภูติผี ราตรีเบื้องบนมืดมิด ลมฝนหอบอายเย็นอวลกลิ่นดิน เมืองทั้งเมืองตกอยู่ในความเงียบงัน ไร้กระทั่งเสียงแมลงขับขาน รองเท้าไหมสีเทาก้าวเดินเชื่องช้า หยุดอยู่ใต้ต้นกุ้ยที่ส่งกลิ่นหอม ดีดเท้าคราหนึ่งก็ส่งตนขึ้นยืนบนยอดไม้ เสื้อคลุมสีเทาตัวใหญ่สะบัดตามแรงลม ผมดำพลิ้วไหว ดวงหน้างามเย็นชา เย็นชาเหมือนคนตาย ที่แท้…ทั้งหมดแค่หลอกใช้ความรักนาง ที่เขาทำทั้งหมด…

เหมยเสียน.. ธิดาท่านแม่ทัพหวังฉู่ผู้ถูกส่งตัวให้ไปเป็นคู่อภิเษกท่านอ๋องเก้าแห่งแคว้นฉี ในค่ำคืนแห่งรัตติกาลที่ใกล้จะถึงจุดหมาย ชะตากลับทำให้นางได้พบบุรุษผู้หนึ่ง ที่ได้ช่วยชีวิตนางเอาไว้จากผู้ลอบทำร้าย สิ่งที่เขามอบให้นางในคืนนั้น..ตราตรึงจนมิอาจลืมเลือน! แต่หากด้วยหน้าที่…นางจำต้องข่มกลั้นความรู้สึกนี้ เพราะว่าที่สวามี คือ บุรุษผู้ที่สวมหน้ากากทองบนใบหน้า เมื่อบุรุษหนึ่ง…คือผู้ซึ่งได้หัวใจไปตั้งแต่แรกพบ นางควรจะจบทุกความรู้สึกด้วยหน้าที่ หรือ เลือกจะหนีไปกับ…เขา!

นางปวดหัวเข่าเหลือเกินนึกถึงตอนที่เขาให้นางคุกเข่า แล้วตัวเขาอยู่ด้านหลังทำเรื่องชั่ว ยิ่งคิดนางยิ่งแค้น ดวงตาแพรวพราวมองเขาอย่างรังเกียจ ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของนางมุมปากหนายักยิ้มขึ้นมามือหนึ่งคว้าหนังสือหย่าขึ้น “รีบเซ็นให้ข้า!” “ไม่!” ทันใดนั้นหนังสือหย่าของนางก็เป็นชิ้นเล็กๆ ท่ามกลางอากาศ “มารดามันเถอะ!” หญิงสาวกระโดดไปทุบตีเขาทันที ประตูของพวกเขาก็ถูกเปิดออก

“ข้ากำลังขอพร ภาวนาให้ความกลัวของเจ้าจงหายไป เจ้าจะได้เห็นความงดงามของความรัก เหมือนที่ข้าเห็นจากตัวเจ้า” เขาหันมาสบตากับนางอย่างลึกซึ้ง พบว่าพวงแก้มของนางกำลังแดงระเรื่อน่าเอ็นดู “ข้าคงจะไม่ใช่ดวงดาวที่หล่นร่วงลงมาจากสวรรค์ด้วยใช่หรือไม่เจ้าคะ” คำของนางทำให้เขาหันมาจับจ้องก่อนคลียิ้ม “เจ้าไม่มีวันหล่นร่วงลงมาจากสวรรค์ ดวงใจของข้า ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขที่สุด เป็นสตรีที่โชคดีที่สุด”

จู่เสีย ถูกบิดามารดาบุญธรรมขายให้แก่หอนางโลมขึ้นชื่อในเมืองหลวง ในวันที่นางมีอายุครบสิบหกปี และภายในคืนที่นางถูกจับขึ้นประมูล เพื่อให้เหล่าบุรุษที่ชื่นชอบเด็กสาวบริสุทธิ์ ได้เสนอราคากันอย่างเต็มที่ หวางจื่อ คือผู้ที่ได้ตัวนางไปในราคาที่สูงลิบ ทว่าเขากลับมิได้คิดจะแตะต้องตัวนาง เพียงขอแค่ให้ช่วยทำงานบางอย่างเพื่อแรกกับการเป็นอิสระเท่านั้น กว่าจะรู้ว่าเขามิใช่แค่คุณชายธรรมดาที่มาหาความสำราญจากหอนางโลม ก็เมื่อนางได้ติดตามเขาไปจนถึงบ้านของเขาผู้นั้น