Tag: ติยากร

ไม่ต้องถามหรอกว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน ถามว่าฉันรักเธอมานานเท่าไหร่แล้วจะดีกว่า -ปกครอง- อ้อ เป็นเขาสินะ ผู้ชายคนแรกและคนเดียว ที่ทำให้เธอเกิดความสนใจในตัวของเขา มากกว่ารถ(เจ๋งๆ)ที่เขาขับ -ยาหยี- “ที่จริงนายบอกฉันได้ถ้านายมีปัญหากับ…ตรงนั้น” หืม? “ดูจากสภาพแล้วนายคงไม่พร้อมจะทำศึกใช่ไหม”

ความสัมพันธ์ของเราสองคนเกิดจากความไม่จริงจัง ซ้ำยังฉาบฉวยพร้อมที่จะหันหลังจากกันไปอย่างง่ายดาย แต่ไปๆ มาๆ ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ความรู้สึกที่ไม่จริงจังนั้นได้กลายเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า ‘รัก’ “ทำไมถึงมองเหมือนอยากลากผมขึ้นเตียงอีกรอบแบบนั้น” “ฉันนึกว่าคุณจะชิ่งหนีไปก่อนที่ฉันจะตื่นเสียอีก”

“เป็นอะไร” “หิวค่ะ” “หึ” คนตัวโตหลุดหัวเราะ มือหนาทัดผมนุ่มกับหูเล็กแล้วเอ่ยทีเล่นทีจริงว่า “หนูเป็นผู้หญิงคนแรกเลยที่สนใจของกินแทนที่จะสนใจฉัน” “แล้วปกติคุณคุยเรื่องอะไรกับผู้หญิงคนอื่นคะ” “ไม่เคยคุยหรอก มีแต่…” เขากระซิบด้วยคำพูดห่ามๆ เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา มือเล็กที่เกาะอยู่บนบ่าแกร่ง เลื่อนมากอบกุมใบหน้าคมคาย

“ตอนเย็นกลับมาทำอะไรให้ผมกินด้วย” “…” “ได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่าภา” “ฉันเรียนหมอตามที่เขาต้องการ แต่เขาดันตาย และลูกชายของเขาก็รับหน้าที่บีบบังคับฉันต่อ รู้ไหมสิ่งแรกที่เขาทำคืออะไร” “ให้คุณแต่งงานกับผม” “ใช่ ฉันต้องแต่งงานกับคุณ”

คุณไม่จำเป็นต้องเป็นรักแรกของผม ขอแค่คุณเป็นรักสุดท้ายที่จะคอยอยู่เคียงข้างผมตลอดไปก็พอ “ผมเข้ามานอนอยู่ในห้องได้ยังไง” ชายหนุ่มถามพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง ไม่รู้เคลิ้มหลับไปตอนไหนเหมือนกัน “ฉันอุ้มคุณขึ้นมาเอง เก่งไหมล่ะ” คนตัวเล็กยักคิ้วด้วยท่าทางอวดดีส่งให้ ส่วนเขาหลุดขำ

“มองผม สมองของคุณคงไม่ได้เน่าอยู่กับเตกีล่าที่คุณตอกลงไปเหมือนน้ำเปล่าหรอกใช่ไหม” มือหนาดึงติ่งหูของเธอเบาๆ ตากลมเลยกะพริบเหมือนตั้งสติ “ตา มองผมที่ตา” เธอมองตาสีเข้มอุ่นจนร้อนของเขา แทบทนจ้องมากกว่าสิบวินาทีไม่ได้ “จำได้หรือเปล่าว่าผมเป็นใคร”

ใครจะเชื่อล่ะว่า ผู้ชายอย่างมาร์ค หรือหวางลู่เจ๋อจะถูกโจรกระจอกไล่บี้จนตกที่นั่งลำบาก นอกจากจะกลิ้งตกเขาเลียนแบบลูกข่างทั้งๆ ที่โคตรเมาแล้ว แขนของชายหนุ่มยังหัก พอเขาได้สติกลับคืนมา มาร์คจึงได้พบกับเธอ คนที่แบกเขาขึ้นหลังได้โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า

“คุณชื่ออะไร” ร่างสูงหยุดชะงัก หน้าคมคายเงยขึ้นมาสบกับตากลมแล้วมีท่าทาง…ลังเล ไม่นานมือหนาก็คว้ามือขาวไปแบออก ปลายนิ้ววาดตัวอักษร ‘X’ บนนั้นก่อนจะปล่อย “เอ็กซ์?” ชายหนุ่มไม่ตอบเพียงยิ้มเบาบางไร้ความหมาย ไม่ได้ยอมรับ และไม่ได้ปฏิเสธ “คุณโกหกฉันหรือเปล่า” “ผมเลือกที่จะไม่พูดมากกว่าจะโกหก” “ฟืนจะหมดแล้ว เดี๋ยวผมออกไปผ่าสักหน่อย วันนี้อากาศหนาวกว่าปกติ คุณอยู่ในนี้ไม่ต้องออกไปไหน”

ไอ้เถื่อนฉายาเดือนนิติ(บวกเดือนมหาวิทยาลัย) พีรัช สกุลตลาผู้ใช้กำปั้นคุยแทนปากถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องและต้องให้ย้ำมากกว่าหนึ่งรอบ เขาไม่ชอบคนที่สิงอยู่ในร่างลิงและมักจะหงุดหงิดง่ายเสมอถ้าต้องยุ่งกับคนประเภทนี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนถึงวอนเข้ามาหามือเท้าของเขาขนาดนั้น แต่แล้วคนบางคนก็วอน(หัวใจ?)เข้าหาเรื่องเขาจนได้ ตาณ วิศวฯ ภาคอินเตอร์ สาวทรงเสน่ห์ต่อคนทั้งสองเพศผู้มุ่งมั่นที่จะเต๊าะเขาให้จงได้