Tag: นิยายจีน

ขอเพียงเป็นความสมัครใจของข้า… แม้ต้องประสบหายนะเก้าครา ข้าก็จะไม่เสียใจ… หวังหลี่เฟิงพึมพำบทกวีทั้งที่หลับตา จิตใต้สำนึกสั่งความว่าเขายังตายไม่ได้แม้ร่างกายจะบอบช้ำ โดยเฉพาะแผลที่หน้าท้องยังไม่หายสนิท และมันกำลังปริจนเจ็บปวดทรมานเพราะถูกกระแทกด้วยร่างของดรุณีน้อย เขายังไม่ตายและนางยังคงหายใจ… หวังหลี่เฟิงได้แต่ครุ่นคิดหาคำตอบ แม้ตัวเขาเพิ่งสิบเจ็ดส่วนนางย่างสิบสี่ แต่ความรักนั้นหาได้แบ่งแยกอายุ

ด้วยความตะกละอยากกินของแปลก หมาต้มเค็มเจ้าเด็ดถูกกั๋วกั๋วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย แต่หารู้ ไม่ว่ามันคือหายนะที่ตามมา จากหญิงสาวอนาคตไกลในฐานะสุดยอดโจรสาวพ่วงด้วยยอดแม่ครัวอันดับหนึ่ง กลับต้องมาจบชีวิตลงและมาอยู่ใน ร่างของทารกน้อยแรกเกิดที่โดนมดกัดตาย อีกทั้งยังต้องมาเติบโตภายในสำนักของปรมาจารย์จี้ป๋ายผู้มีชื่อเสียงแห่งยุค ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องหลังจากการขโมยเห็ดล้ำค่าในวังหลวง

เพียงหนึ่ง ไม่มีสอง… ระหว่าง ‘หวังอ้าวเทียน’ และ ‘หวังอวี่เทียน’ คงจะง่ายดายสำหรับพวกเขาพี่น้อง หากเดิมพันนี้ไม่ได้ผูกมัดไว้ด้วย ‘หัวใจ’ และคงจะง่ายดายกว่า หากพวกเขามิได้มี ‘หัวใจ’ ดวงเดียวกัน … เพียงหนึ่ง ไม่มีสอง… ระหว่างคนที่ ‘เคย’ รัก กับ คนที่ ‘ไม่เคย’ คิดจะรัก เพียงคนเดียวเท่านั้นที่ลวงหลอก และเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ซ่อนเร้นอยู่ใน ‘เงาใจ’ อันรางเลือนแห่งวานวัน

เพราะถูกชายคนรักหักหลังเพียงเพราะยากจน จิวอวี้เจิน จึงใช้พรสวรรค์มองเห็นด้ายแดงผันตัวเป็นแม่สื่อที่ร่ำรวยที่สุด แต่แล้วธุรกิจของนางก็มีสถานการณ์บีบบังคับ ทำให้นางต้องตามหาด้ายแดงของตัวเอง ด้ายแดวของผู้อื่นมีเพียงหนึ่ง แต่ไฉนด้ายของนางกลับมีถึงสามกันเล่า! หนึ่ง…องค์ชายเฉียนหยาง สอง…จอมยุทธ์ซ่งซือฉี และสาม…ติงหรง

“รักก็คือรัก ไม่ว่าอดีตนางจะมีสามีหรือไม่มีก็ตาม แต่ในยามนี้นางเป็นภรรยาข้าแล้ว นางล้วนเสียหายด้วยน้ำมือข้า นางยากที่จะหวนคืน แม้นหากนางอยากหวน ข้าก็จะบั่นคอคนในอดีตของนางเสียให้สิ้น”

ถึงจะมีวาสนาร่วมกัน ได้เป็นคู่หมั้นของท่านอ๋องน้อยแห่งวังบูรพาตั้งแต่อายุเพียงไม่กี่ขวบ แต่ ‘มู่ ชิงชิง’ ก็มิได้สุขสบายอย่างที่ใคร ๆ ต่างพากันอิจฉา เมื่อเคราะห์ซ้ำกรรมซัดบ้านสกุลมู่ถูกให้ร้าย ซ้ำยังถูกสังหารยกครัวเพื่อปิดปาก นางซึ่งเป็นคุณหนูของสกุลมู่ที่รอดตายเพียงหนึ่งเดียว กลับถูกหัวหน้าพ่อบ้านมาขายเข้าหอนางโลม ชิงชิงจึงต้องปลอมตัวเป็นชายในนาม ‘ชิงเทียน ’และหลบหนีจากที่นั่น กลายมาเป็นบ่าวรับใช้ที่ ‘วังบูรพา’