Tag: นวนิยาย นิยาย

ใครๆ ก็รู้กันว่า ดนัทธ์ ฤทธิเดชเดชากุล เคยเข้าพิธีแต่งงานกับเด็กสาวคนหนึ่งเมื่อสามปีก่อน ด้วยวัยที่ต่างกันถึงสิบเจ็ดปี ทำให้เขาตัดสินใจผลักไสเธอไปจากชีวิต โดยไม่คิดว่าวันนี้เขาจะเจอข่าวกระแทกใจว่าเมียตัวเองหนีไปมีรักใหม่ แถมยังมีหนามตำใจเป็นเด็กแฝดน่ารักถึงสองคน ให้ตาย…นี่เขาโง่หรือบ้า! ที่หัวใจยังปรารถนาเธออยู่ เออ…ก็เพิ่งรู้ว่ารักไง

ไอ้เถื่อนฉายาเดือนนิติ(บวกเดือนมหาวิทยาลัย) พีรัช สกุลตลาผู้ใช้กำปั้นคุยแทนปากถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องและต้องให้ย้ำมากกว่าหนึ่งรอบ เขาไม่ชอบคนที่สิงอยู่ในร่างลิงและมักจะหงุดหงิดง่ายเสมอถ้าต้องยุ่งกับคนประเภทนี้ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคนถึงวอนเข้ามาหามือเท้าของเขาขนาดนั้น แต่แล้วคนบางคนก็วอน(หัวใจ?)เข้าหาเรื่องเขาจนได้ ตาณ วิศวฯ ภาคอินเตอร์ สาวทรงเสน่ห์ต่อคนทั้งสองเพศผู้มุ่งมั่นที่จะเต๊าะเขาให้จงได้

เซียนหลิ่งเหวินกระตุกยิ้ม กลั้นหัวเราะไม่รู้สตรีผู้นี้คิดเลยเถิดไปถึงไหนแล้ว พลันนึกสนุกแล้วโน้มใบหน้าคมเข้าใกล้จนลมหายใจเป่ารดพวงแก้ม ยิ่งเห็นนางตื่นตระหนกก็พอใจ กระทั่งสัมผัสได้ถึงร่างที่สั่นเทา จึงเลื่อนปลายจมูกโด่งปัดผ่านแก้มขาว กระซิบเบาข้าใบหู “อย่ายิ้มให้ผู้ใดอีก หากมิใช่ข้า” หัวใจเต้นแรงเกินไปแล้ว! ฮุ่ยน่าเบิกตากว้าง เสียงกระซิบเบาที่ข้างใบหูทำให้ขนอ่อนทั่วแผ่นหลังลุกชัน ความรู้สึกแปลกๆ นี้คือสิ่งใดกัน แต่พอนึกถึงความผิดที่เขากล่าว

“โอ๊ย!” นักพัฒนาบุคลิกภาพสาวร้องเมื่อหลังและสะโพกกระแทกพื้นเต็มๆ อาจไม่เจ็บมากเพราะว่ามีพรมหนานุ่มรองรับตัวเธอ อลันนาเบ้หน้า แล้วก็ย่นคิ้ว เมื่อเห็นสายตาของคนที่นั่งข้างเตียงฝั่งที่เธอร่วงลงมา ดวงตาสีเทาเหลือบฟ้าคู่นั้นเบิกกว้างอย่างตกตะลึง แถมปากหยักที่มีรอยแผลก็เผยอนิดๆ อลันนาทำหน้าเหวอ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงลมเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศที่โดนใส่เนื้อตัว หญิงสาวก้มมองสภาพตัวเองก่อนจะตัวแข็ง ช็อก!

ฉันคือ ‘ฟาง’ ลูกสาวคนเล็กของบ้านที่จำต้องมาเป็นคู่หมั้นหมายกับ ‘พี่เอก’ ผู้ชายร้ายลึกที่ฉันไม่สามารถคาดเดาอะไรจากเขาได้เลย ยิ่งรู้จักฉันก็ยิ่งเห็นถึงความร้ายกาจของเขามากยิ่งขึ้น

“ไม่!!…ปานไม่ให้พี่ปุ๊ไป…ฮึกก…” ปานประดับรีบก้าวเดินตามหลังชายหนุ่ม แล้วเข้าไปยืนชิดรีบใช้สองแขนสอดเข้าโอบกอดรอบเอวหนาไว้จากทางด้านหลังเหนี่ยวรั้งไว้ ใบหน้านวลที่มีคราบน้ำตาซบลงบนแผ่นหลังอันแข็งแกร่ง เสียงกระซิบของเธอดังแผ่วเบา หัวใจของเธอตอนนี้มันแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้ว “ปาน!!…อย่าดึ้อกับพี่ไปรอพี่ที่บ้าน ปล่อย” ปุริมแกะแขนเรียวออกจากเอวของตัวเอง ไม่คิดที่จะหันมามองหญิงสาว เพราะไม่อยากเจ็บ เขาก้าวเดินอย่างรีบเร่งไปหาอันทิตาอย่างเป็นห่วงเหลือเกิน

มันเป็นความผิดพลาด เป็นความเห็นแก่ตัวที่ทอดทิ้งเธอและลูกเมื่อสามปีก่อน ณ วันนี้ที่รู้สึก ยังคงรัก ยังคงโหยหาเธอทุกลมหายใจ เขาจึงยินยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อทวงคืนหัวใจตัวเองกลับคืนมา ทว่า… “เจียวไม่ต้องการความรับผิดชอบของพี่” หญิงสาวยิ่งชอกช้ำหัวใจเมื่อได้ยินว่าเขาต้องการรับผิดชอบเพียงแค่ลูกเท่านั้น

เขาเลี้ยงเธอเอาไว้เหมือนนกน้อยในกรงทอง จะบีบก็คงหมดลมหายใจ จะคลายก็คงหนีไปไหนไม่รอด… โรม แวนโคลิค ราชพัลลภ หนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกัน วัย 35 ปี (แฝดพี่) เจ้าของกิจการโรงแรมหรูที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ เขาพรั่งพร้อมไปด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ ชายผู้มากด้วยเสน่หาและกามารมณ์ เจ็ดปีก่อน…เขายื่นมือไปช่วยเหลือเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเพราะความสงสาร