Tag: นวนิยาย นิยาย

สงครามทำให้ทักขิเณ-อะเวราได้พบกัน ความลับมากมายที่เขาปกปิดเธอไว้ ชั้นเชิง กลอุบาย ต่างงัดมาใช้เพื่อเป้าหมายหนึ่งเดียว ‘ผู้ชนะ’ สนามรบ…สนามรัก และสิ่งสำคัญที่ต้องรักษา แต่จะรักกันได้อย่างไร เมื่อยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม และเขาหลอกใช้ ใครจะแพ้ ใครจะชนะ ในสนามนี้

ดินแดนเผลอ ‘ปล้ำ’ เด็กสาวอย่างนิตยาเพราะความเมา จนต้องรับผิดชอบหล่อนในฐานะ ‘เมีย’ อย่างไม่เต็มใจ…แต่ทำไมก็ไม่รู้เขาถึงเก็บไม้เก็บมือจากเมียเด็กไม่ได้เลย ให้ตายสิ! “ตั้งใจเรียน ห้ามมองผู้ชายคนไหนหรือมีเพื่อนต่างเพศเด็ดขาดเข้าใจไหม” “ไม่มีใครสอนหรือไงว่าขอบคุณผัวต้องจูบไม่ใช่ไหว้” ดินแดนกระซิบดุก่อนจะมองแก้มที่แดงระเรื่อแล้วผละออกมาอย่างหักห้ามใจ

เขารักเธอเมื่อแรกสบตา ถ้าเธอมีแฟนแล้วเขาจะไม่ยุ่ง แต่ถ้ายังไม่มี ใครหน้าไหนก็อย่ามาแตะ เพราะคนนี้เขาจอง! “ต่อไปนี้ อย่าให้กูเห็นมึงอยู่ใกล้เขาอีก ถ้ากูเห็นอีกครั้ง กูจะทำให้มึงหายไปโดยที่ไม่มีใครหาศพมึงเจอ” “เมื่อวาน ดิฉันยอมให้คุณตบ เพราะคิดว่าเป็นการเข้าใจผิด แต่วันนี้ไม่ใช่!” พูดจบ หญิงสาวก็ต่อยไปตรงครึ่งปากครึ่งจมูกของฟ้าพราว จนอีกฝ่ายหงายหลังล้มก้นจ้ำเบ้า

เมื่อเลือกตามแม่มาอยู่ที่อเมริกา พิวาก็ไม่คิดจะกลับประเทศไทยอีกต่อไป เพราะบ้านที่เคยอบอุ่นกลายเป็นฝันร้ายที่เขาไม่อยากนึกถึง แต่สิบกว่าปีผ่านไปเขาก็จำต้องกลับบ้านอีกครั้ง เพื่อร่วมงานศพพ่อในฐานะลูกที่ดี แล้วเรื่องยุ่งก็ตามมา เมื่อพินัยกรรมระบุว่าเขาได้รับมรดกเพียงผู้เดียว เป็นพ่อเลี้ยงคนใหม่แห่งไร่เสมือนจันทร์ แม้จะไม่อยากได้สมบัติ แต่เขาก็จำต้องรักษามันไว้ อีกทั้งยังมีผู้หญิงชอบเจ้ากี้เจ้าการอย่างรักษ์นารา

ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากเซ็กซ์ จะก่อให้เกิดรักแท้ได้จริงหรือ “เมื่อคืนนี้พี่รุนแรงกับเดียร์เกินไปหรือเปล่า” ผิวหน้าของเรนเดียร์ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วาบหวิวครั้งแรกในชีวิตสาวที่เพิ่งผ่านพ้นมา “เปล่าค่ะ” “แล้วโกรธพี่หรือเปล่า” “โกรธเรื่องอะไรคะ” ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าแบบไม่รู้จริงๆ ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร “ถ้าไม่โกรธแล้วร้องไห้ทำไม”

อสมาคือซูเปอร์เลขาฯ ที่เป็นยิ่งกว่าอวัยวะชิ้นที่ 33 ของจอมทัพ แต่การต้องทำงานตลอดเวลาจนแทบจำบ้านตัวเองไม่ได้ และไม่รู้ว่าหน้าตาวันลาพักร้อนเป็นอย่างไร บวกกับรู้สึกว่าคิดเกินเลยกับเจ้านาย คิดว่าเขาเป็น…ลูกชายน่ะ ทำให้เธอคิดอยากลาออกจากอาชีพเลขาฯ เป็นการถาวร ทว่าจอมทัพไม่อาจยอมให้เป็นเช่นนั้นได้! จอมทัพไม่ได้ต้องการแม่คนที่สอง เขาต้องการแม่ของลูก…และหัวใจระบุว่าต้องเป็นเธอเท่านั้น

เมื่อเขาถามเธอต้องตอบ เวลาพูดต้องสบตา อย่าได้เรียกร้องขอความเห็นใจ ไม่มีสิทธิ์…แม้แต่จะรัก “ไม่ต้องร้อง อยู่กับผมมีอะไรน่ากลัว ?” ยิ่งพูดเนื้อตัวหญิงสาวยิ่งสั่นเทา ร่ำไห้โดยไร้เสียงสะอื้นมีเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย “ตอบมา เป็นเมียผมไม่ดีตรงไหน”

ตอนผมอายุ 16 มีคนพูดว่า ชีวิตผมกับเธอยังอีกยาวไกล ยังต้องพบเจอผู้คนอีกมาก ไม่มีใครรู้หรอกว่า อนาคตของผมกับเธอจะเป็นเช่นไร ตอนนั้นผมไม่เถียง แต่ในใจมั่นใจกว่าอะไรทั้งหมดในชีวิต ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยากเรียนคณะอะไร อยากทำอาชีพอะไร สิ่งที่ผมรู้ว่าตัวเองถนัดมีอย่างเดียว คือการทำให้เธอมีความสุข ผมมองเห็นอนาคตร่วมกับเธอ มองเห็น ‘เรา’ ในอีก 10 ปี 20 ปี 30 ปีข้างหน้า… ผมมองเห็นเราแก่เฒ่าไปด้วยกัน