คิดถึงคุณอย่างเป็นทางการ : Officially Missing You – วรศิษฏ์
“พี่ปราบ…”
น้ำเสียงยามเอ่ยชื่ออีกฝ่ายเบาหวิวยิ่งกว่าปุยนุ่น
มองไกลๆ คิดว่าคิดถึงเขาจนตาฝาดพานเห็นเป็นภาพในมโน
แต่พอใกล้กันจริงๆ ถึงมั่นใจว่าประสิทธิภาพการมองเห็นยังดีอยู่
ทะเลจันทร์ ทำตัวไม่ถูก ไม่เป็นตัวของตัวเองเมื่อต้องมาเจอกับคนที่ตนพยายามหลีกหนีมาตลอดชีวิต
เจอ ปราบศึก น่ากลัว (ใจตัวเอง) ยิ่งกว่าเจอผีเสียอีก
ชายหนุ่มอึ้งไม่น้อยไปกว่ากัน ทว่าวุฒิภาวะที่มีมากกว่าทำให้ควบคุมการแสดงออกได้ดีกว่ารุ่นน้องมากนัก
“นึกว่าลืมกันแล้ว”
“พี่ซันให้ซีมารับคน ไม่คิดว่าเป็นพี่ปราบ”
หญิงสาวทำใจดีสู้เสือ จะยอมให้เขามามีอิทธิพลต่อหัวใจมากกว่าเดิมไม่ได้เป็นอันขาด
“คุณซันก็บอกพี่ไว้เหมือนกัน ว่าคนที่จะมารับชื่อซี และก็…”
ปราบศึกอมยิ้มน้อยๆ ก่อนโน้มตัวเข้าใกล้อีกฝ่าย ช่างอบอุ่น
ไม่ต่างจากเมื่อก่อนในความคิดทะเลจันทร์ เขาสูดจมูกฟุดฟิดสองสามทีแล้วเงยขึ้นบอก
“ถ้ามีกลิ่นขี้หมูหน่อยๆ ละใช่”
มือหนาวางบนเส้นผมซึ่งมัดไว้หลวมๆ ซ้ำยังกระเซอะกระเซิง
ราวกับผ่านการวิ่งหนีหมูมาทั้งฟาร์ม
“อืม พี่ว่าใช่ แต่เรื่องกลิ่น…ไม่หน่อย”
เรื่องนี้อ่านสบายๆ เหมือนเดินเล่นในไร่แก้วมังกรท่ามกลางบรรยากาศหลังฝนตก
