Category: นิยายไทย นวนิยายไทย

“โอ๊ะ!” เมมฟิสร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เขากัดฟันแน่นจนกรามหนาขึ้นสันนูน ข่มความเจ็บผละตัวออกห่าง เป็นโอกาสให้น้ำผึ้งได้ลุกขึ้นและดันส้อมเข้าหาเขาอย่างแรงอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะผละมือออก ส้อมร่วงหล่นไปที่พื้นห้อง เมมฟิสก้มลงมองรอยเลือดที่เริ่มซึมออกมาจากเสื้อ

“เชื่อผมนะ ยัยนั่นเป็นแค่เด็กในบ้าน ไม่ได้สลักสำคัญอะไรกับผมเลย ผมรักคุณนะแก้ว” ยัยนั่นเป็นแค่เด็กในบ้าน…ยัยนั่นงั้นหรือ แล้วยัยนั่นคือใคร ถ้าไม่ใช่เธอ ผ่านมาเกือบเก้าปีความรังเกียจยังไม่เคยเลือนหายจากใจเขาเลยหรือ

ใครบอกว่า 7 ปีคือเลขอาถรรพ์ให้คนหมดรักกัน แต่ไม่ใช่กับสำหรับหัวใจที่หนักแน่นของเขา หญ้าอ่อนที่เขาเฝ้าฟูมฟัก มีแต่รักมีแต่หลงเพิ่มขึ้น หลงแม่เนื้อนวลชนิดที่ไม่ที่คิดจะหาทางออก “พี่สัญญาแล้วว่าจะขอแค่ชื่นใจและมัดจำเอาไว้เท่านั้น” เสียงแหบพร่ายังกรุ่นด้วยอารมณ์ปรารถนา

“นั่งด้วยกันก่อนเถอะ ไหน ๆ ก็ลงมาแล้วนี่” “ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ตรงนี้” “ในเมื่อผมอยู่ตรงนี้คุณคิดจะเดินหนีอีกหรือไง” บุลินนิ่งงันไปไม่ทันได้รู้ตัวเธอก็ถูกอชิระตามประกบจนแขนแทบชิดกัน เขาในยามนี้ไม่เหมือนยามที่กลัวเธอเข้าหาเลยแม้แต่นิด เพราะแววตาของเขาที่มองมานั้นต่างออกไปชัดเจน