Category: นิยายไทย นวนิยายไทย

“ได้โปรด…ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ” เสียงหวานปนหอบเหมือนวิ่งมาจากที่ไกลแสนไกล เธอไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาที่ซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึกให้เย็นชาไม่รู้สึกรู้สาได้อีกแล้ว “ทำไมผมต้องฟังคุณด้วย แน่จริงก็แสดงความเก่งให้ตลอดสิ” นอกจากจะไม่ทำตามคำร้องขอ บรรณรงค์ยิ่งเพิ่มความฮึกเหิมที่จะเอาชนะเธอต่อ แววตาที่ตื่นตระหนก ร่างที่บิดเป็นเกลียวเย้ายวน และกลิ่นกายความสาวดึงดูดการปลุกเร้าของเขาเต็มที่…

‘ภวิล’ คือคนที่ ‘พิธาน’ รับอุปการะไว้ด้วยความสงสาร ‘พาขวัญ’ คือลูกสาวคนเดียวที่พิธานรักดั่งแก้วตาดวงใจ เมื่ออายุมากขึ้นทุกวัน ท่านจึงต้องการใครสักคนที่ไว้ใจได้มาดูแลเธอ และคนคนนั้นก็คือ…ภวิล ในสายตาของพาขวัญ…ภวิลคือผู้ชายเพอร์เฟ็กต์ และเขาทำตามคำสั่งของพ่อเธอทุกอย่างจนเธอเรียกเขาว่า ‘หุ่นยนต์’

‘พลอยพัชญ์’ ถูกเพื่อนซี้คนที่สอง ขอร้องให้ช่วยจัดการจอมวายร้ายอย่าง ‘จอมทัพ’ ให้เลิกมาวอแวกับชีวิตรักของเธอ แต่เดี๋ยวนะ… นั่นมันไฮโซตัวร้ายที่ขยันมีข่าวฉาวไม่เว้นแต่ละวันเลยนะคะเพื่อน แล้วเธอที่เป็นคนธรรมดาๆ ไก่กาโก๊ะกังจะเอาอะไรไปสู้แต่ก็นั่นแหละ เธอผู้แสนซื่อ (บื้อ) และปฏิเสธใครไม่เป็นก็จำต้องยอมรับบทนางฟ้าของเพื่อนและไปต่อกรกับปีศาจร้าย งานนี้เธอก็หวั่นใจเหมือนกันว่าจะสามารถกล่อมเขาให้รู้ดีรู้ชั่วเลิกทำลายชีวิตรักของคนบริสุทธิ์ได้ หรือจะถูกอีตาปีศาจจอมวายร้ายนี่ฉุดลงนรกไปก่อนกัน!

“จีบหรือ” ดูเหมือนเขาสงสัยคำนี้ “อ๋อจีบ หมายถึง…เขาเรียกอะไรน้า แบบว่าที่ผู้ชายเข้ามาตีสนิท ชอบมาพูดคุยกับผู้หญิงที่ตัวเองชอบเพคะ หม่อมฉันไม่รู้เรียกว่าอะไร” “เกี้ยว” “อ๋อเกี้ยว แล้วสมัยก่อนเขาเกี้ยวกันยังไงเพคะ” “ปางพี่มาดสมานสุมาลย์สมร ดั่งหมายดวงหมายเดือนดารากร อันลอยพื้นอัมพรโพยมพราย…” “กลอนนั่น ฉันให้หล่อน”

แฟชั่นตกยุคและหนุ่มฮอตสุดแนวของคณะแพทย์ศาสตร์ดูยังไงก็ไม่เข้ากัน พงษ์สวัสดิ์และคิริมา เปรียบประดุจดังเส้นขนานที่มิอาจมาบรรจบ แต่โชคชะตาก็ดลบันดาลให้เขากับเธอมาลงเอยกันที่เตียง ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนเป็นเหตุให้คนที่ ‘เคย’ มี ‘อดีต’ ร่วมกันมีโอกาสได้ใกล้ชิดกันอีกครั้ง ยิ่งเธอเชิดใส่เขาก็ยิ่งหมั่นไส้ ยิ่งเธอทำท่ารังเกียจเขาก็ยิ่งอยากตอแย ยิ่งเธอหนีเขาก็ยิ่งตาม ให้มันรู้กันไปว่าใครมันจะแน่กว่ากัน!

เขาแต่งงานกับอดีตน้องสาวข้างบ้านเพราะความเวทนา “แต่พี่เสือไม่ได้รักช่อ” พยัคฆ์พลมองลึกลงไปในดวงตาคู่หวานที่มองสบมา นิ่งไปสักพักแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอด “อยู่ไปเดี๋ยวก็รักกันเอง” พูดพร้อมกับแนบริมฝีปากลงบนเส้นผมหอมกรุ่น แขนทั้งสองข้างโอบร่างสะอึกสะอื้นไว้แน่นยิ่งกว่าเดิม ”พี่รู้ว่าช่อไม่ได้อยากได้ยินอะไรแบบนี้ แต่เชื่อเถอะว่ามันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดหรอก”