Category: นิยายไทย นวนิยายไทย

“พี่แดนเป็นอะไรหรือเปล่าคะ จารออยู่หน้าบ้านนะ” “พี่อยากหมั้นกับจา เราไปบอกพี่พจน์ดีไหมว่าเราสองคนคบกันอยู่” สีดาอึ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินธเนศร้องขอ ‘หมั้นงั้นเหรอ?’ “เอ่อ พ่อยังไม่อยากให้จามีแฟนพี่แดนก็รู้” เธออ้างอีกแล้ว “แต่พี่แก่แล้ว พี่อยากมั่นคง อยากมีครอบครัวแล้ว” “แต่พี่แดนจะมีครอบครัวในขณะที่จาเพิ่งจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยไม่ได้ค่ะ ยังไงก็ต้องรอ หรือพี่แดนจะไม่รอ” เธอเริ่มขึ้นเสียง

“ฉันเป็นนักโทษของคุณนะ หวังว่าคงจะไม่ได้คิดที่จะ…” มัทนาพูดไม่ออก “หิวมา ฉันก็เอาทั้งนั้นล่ะ” รามีนทร์บอก แต่นั่นหาได้เป็นความจริงไม่ เขาไม่เคยมั่วผู้หญิงคนไหน ถ้าไม่มีระดับจริงๆ เขาคงจะไม่ลากขึ้นเตียงมาปรนเปรอ “แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว” “ฉันไม่ได้จะซื้อเธอ อย่าคิดว่าจะได้แม้แต่เศษสตางค์แดงเดียวกับฉัน อย่างเธอมันผ่านผู้ชายมามากนับไม่ถ้วน แล้วไอ้ที่ไปขายตัวมาเนี่ย เขาจ่ายเธอไหม จ่ายถึงหรือเปล่า หรือว่าเธอ…ยังไงก็ได้ แค่ผู้ชายตกถึงท้อง”

ทันทีที่นับเดือนก้าวขาเข้ามาในบริษัท ปรัชญ์รินทร์ก็เดินเข้ามาขวาง กอดอกจ้องตาเอาเรื่อง “ไปไหนทำไมไม่ยอมกลับบ้าน” นับเดือนเลิกคิ้ว “แค่นี้เหรอคะที่จะถามฉัน” เธอยั่วประสาทเขา แน่นอนล่ะ มันได้ผล เขาโมโหจนมือสั่น “ผมแค่กลัวคุณจะเผลอลืมไป ว่าฐานะตอนนี้ของคุณคือคนของผม จะไปไหนต้องรายงานตลอด “ฉันไม่ใช่นักโทษของคุณ และคุณไม่ใช่เจ้าของวิญญาณฉัน จะไปไหน หรือตายที่ไหนก็เรื่องของฉัน!”

พ่อเลี้ยงสนต์ไม่อยากมีเมีย ฉันก็อยากจะเชื่ออยู่หรอก ถ้าการกระทำของเขาจะไม่สวนทางกับคำพูดราวหน้ามือกับหลังเท่าเช่นนี้ “ปล่อยค่ะ” ฉันบอกเขาเสียงเข้มก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งดันอกเขาให้ออกห่าง “เอ๊ะ…” ฉันชักจะเริ่มยัวะ มีอย่างที่ไหนปากบอกไม่อยากมีเมียแต่ทั้งมือทั้งแขนยังรัดตัวฉันแน่นไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระเสียที “นี่พ่อเลี้ยงไม่อยากมีเมียจริงๆเหรอคะ”