Category: นิยายแปล นวนิยายแปล

“รักก็คือรัก ไม่ว่าอดีตนางจะมีสามีหรือไม่มีก็ตาม แต่ในยามนี้นางเป็นภรรยาข้าแล้ว นางล้วนเสียหายด้วยน้ำมือข้า นางยากที่จะหวนคืน แม้นหากนางอยากหวน ข้าก็จะบั่นคอคนในอดีตของนางเสียให้สิ้น”

ถึงจะมีวาสนาร่วมกัน ได้เป็นคู่หมั้นของท่านอ๋องน้อยแห่งวังบูรพาตั้งแต่อายุเพียงไม่กี่ขวบ แต่ ‘มู่ ชิงชิง’ ก็มิได้สุขสบายอย่างที่ใคร ๆ ต่างพากันอิจฉา เมื่อเคราะห์ซ้ำกรรมซัดบ้านสกุลมู่ถูกให้ร้าย ซ้ำยังถูกสังหารยกครัวเพื่อปิดปาก นางซึ่งเป็นคุณหนูของสกุลมู่ที่รอดตายเพียงหนึ่งเดียว กลับถูกหัวหน้าพ่อบ้านมาขายเข้าหอนางโลม ชิงชิงจึงต้องปลอมตัวเป็นชายในนาม ‘ชิงเทียน ’และหลบหนีจากที่นั่น กลายมาเป็นบ่าวรับใช้ที่ ‘วังบูรพา’

“ฆ่าตัวตาย?” เด็กหญิงเอียงคออย่างงุนงง “ผู้ใดฆ่าตัวตายเจ้าคะ” “ก็เจ้าไง” เขาใช้นิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากของเด็กหญิง “ไม่เช่นนั้นเจ้าจะเดินลงน้ำไปทำไม” “ท่านผู้มีพระคุณเข้าใจข้าน้อยผิดแล้วเจ้าคะ” เด็กหญิงรีบอธิบาย ได้ยินถ้อยคำของนางก็ทำให้เด็กหนุ่มหน้าตึงไป เขาก้าวเท้าถอยห่างนางออกมาเล็กน้อย “เช่นนั้นก็ดีแล้ว อย่าได้ลืมเชียวว่าชีวิตเจ้าเป็นของข้าแล้ว” หนึ่งครั้งที่เขาช่วยชีวิตนาง หนึ่งครั้งที่นางช่วยชีวิตเขา

สตรีในใต้หล้าหามีผู้ใดปรารถนาให้สามีรับอนุ แต่สตรีผู้นี้…หาเป็นเช่นนั้นไม่ “ปล่อยข้านะ นั่นท่านจะทำอะไรน่ะ ปล่อยข้า ข้าไม่ปารถนามีสามี ข้าอยากใช้ชีวิตเสมือนโสด ข้าไม่ต้องการ” “แต่ข้าต้องการ” อี้เฟิงขยับมุมปาก มองร่างบอบบางที่เขาวางลงบนเตียง ทันทีที่นางพลิกตัวหนี เขาก็จับนางกดเอาไว้พร้อมกับคลี่รอยยิ้มร้ายกาจ เดิมทีเขาก็ไม่คิดแตะต้องตัวนาง แต่เห็นเป็นเช่นนี้แล้วเขาคงต้องใช้สิทธิ์ในความเป็นสามีกับนางเสียหน่อย

ข้าขอสาบาน หากข้าไม่ตายข้าจะกลับสร้างหายนะให้พวกมัน ให้สาสมกับที่พวกมันทำกับข้าและแม่ข้า รอกรรมให้พวกมันชดใช้ ช้าไป ข้าจะเป็นผู้เร่งผลกรรมนี้เอง “แล้วหน้าที่ของสตรีที่ออกเรือนคืออะไรหรือคุณหนูกู้ หากมารดาของคุณหนูกู้ไม่เคยสั่งสอน ไปหอของข้าสิ ข้าจะสอนให้อาจจะสอนได้ดีกว่ามารดาท่านสอน เพราะขนาดบิดาเจ้ายังแทบไม่อยากลุกออกจากเตียง บ่นว่าเบื่อสตรีที่มัวแต่ใช้เงินไปวันๆแต่หน้าที่หลักกลับไม่-ได้-เรื่อง”

ในความมืดสลัว จันทร์สาดแสงเลือนราง หยางจื่อฟงมองเห็นใบหน้ารูปไข่ ปราศจากหนวดเคราทว่าสกปรกมอมแมมไปด้วยฝุ่นดิน ปลายจมูกเรียวมนเชิดขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างดื้อรั้น ในขณะที่ดวงตาทั้งคู่สุกใสดั่งดวงดาว ทอประกายแข็งกร้าวเด็ดเดี่ยว ดวงตาคู่นี้มีพลังประหลาด สามารถดึงดูดหัวใจของขุนพลหนุ่ม ผู้มีฉายา ‘พยัคฆ์คะนอง’ ได้อย่างน่าอัศจรรย์! “แมวขโมยชั่วร้าย! คืนดาบใบหลิวของข้ามาเดี๋ยวนี้นะ!” หยางจื่อฟงได้แต่อมยิ้ม และอีกในชั่วอึดใจต่อมาจึงค่อยหวนรำลึกได้ว่า ตอนปราดเข้าไปแย่งชิงดาบใบหลิวมาจากเด็กหนุ่มผู้นั้น จมูกของเขาพลันได้กลิ่นหอมละมุนของพรรณบุปผาชนิดหนึ่ง