Black & White แล้วเราก็ได้รักกัน – พุดพิชชา (ภรปภัช)
“พี่วีเค้ารู้หรอกน่าว่าอะไรควรไม่ควร
และคนอื่นก็ไม่มีใครเข้ามาได้ถ้าผมไม่อนุญาต”
เขาบอกพร้อมกับก้มหน้ามาจนเกือบชิดแก้มสาว
“แต่ว่า…”
“แค่อยากได้กำลังใจไงครับนิดเดียวเอง นะ”
เขาอ้อนขอพลางจับจ้องแก้มนุ่มนั้นไม่ห่าง
“ก็ไวท์ให้กำลังใจไปแล้วนี่คะตอนอยู่บนรถ
คุณ…จะเอาอะไรอีกล่ะคะ”
เธอเอ่ยถามเสียงสั่น
“ก็จะเอา…”
เขาอาศัยจังหวะที่ดวงตาคู่งามมองสบตาเขารีบ
ฝังจมูกโด่งนั้นลงบนแก้มนุ่มและสูดหายใจเข้าไปจนเต็มปอด
ฟอด!
“คุณแบล็ค!”
วิไลลักษณ์ สะดุ้งโหยงแก้มนุ่มนั้นร้อนผ่าว
และแดงเรื่อด้วยความเขินอายอย่างที่สุด
“ชื่นใจจัง ขอบคุณนะสำหรับกำลังใจที่ทั้งหอมทั้งนุ่ม”
ไม่ปล่อยให้เธอได้ตั้งตัว เขาก็หอมแก้มอีกข้างให้อย่างเท่าเทียมกัน
“อุ๊ย! คุณแบล็ค…”
“มันจะได้ไม่น้อยใจกันไงครับ กลับไปทำงานเถอะ
ก่อนที่ผมจะอดใจไม่ไหว แล้ว…”
คนเจ้าเล่ห์ยังไม่ทันได้พูดจบ วิไลลักษณ์ก็รีบก้าว
ออกไปจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว เพราะรู้ว่าเขาเป็นคนพูดจริงทำจริงขนาดไหน
“เด็กโง่ ไม่เห็นจะต้องกลัวกันขนาดนั้นเลย”
เขายิ้มกว้างอย่างขบขัน โลกที่เคยหม่นหมอง
มันกลับสว่างไสวเมื่อได้มีเธออยู่ข้างกายในเวลานี้
เรื่องที่เกี่ยวข้องกัน (พระเอกเป็นพี่น้องกัน) :
