ละอองใจในม่านเพลิง – พิชญวดี
คนหนึ่ง ‘รัก’ แต่ไม่อาจพูดได้
หนึ่งคน ‘กว่าจะรัก’ ทว่าทุกอย่างกลับ ‘สายเกินแก้’
พลาธิป ตั้งใจตามมาดูและพอสบโอกาสถึงได้เข้ามาทักทาย ก็ตามประสาคนเคยรู้จัก
“เพิ่งรู้ว่าคนท้องเขาดื่มแอลกอฮอล์กันด้วย”
บนโต๊ะที่ดรัณยาเพิ่งลุกมา มีไวน์แดงวางอยู่ตรงหน้า
“มุกนี้เธอใช้หลอกผู้ชายไปกี่คนแล้วล่ะ”
คนฟังได้แต่กำมือแล้วเชิดหน้าขึ้น ทั้งที่เจ็บแปลบไปทั้งหัวใจ
“ไม่ต้องห่วง นายไม่ใช่คนแรกแน่ๆ”
“ออม !” พลาธิปกัดฟันกรอด
“เหยื่อคนต่อไปฉันคงต้องทบทวนแผนใหม่ดีๆ เขาจะได้ไม่ไหวตัวทัน”
ไม่มีอะไรน่าสมเพชและเสียใจได้เท่านี้อีกแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้น
คือแผนของพลาธิปแล้วเธอก็โง่เดินเข้ากับดักที่เขาขุดไว้อย่างจัง
เธอไม่เคยเอะใจเรื่องคู่หมั้นเลยสักนิดและเขาก็ปิดปากเงียบมาโดยตลอด
“เลือกเหยื่อดีๆ หน่อยแล้วกัน ไม่ใช่ว่าโดนเขาตลบหลังอีกที”
“นายหลอกฉันตั้งแต่ต้น”
“ไม่ได้ตั้งใจจะหลอก แต่คุณโง่เอง”
คนที่ไม่เคยสำนึกผิดจริงๆ แล้วคือใครกันแน่
เขา…หรือว่าเธอ
“ไอ้คนสารเลว !”
“แล้วไง ไม่ใช่ไอ้เลวคนนี้หรอกเหรอ ที่คุณอยากจับจนตัวสั่น
ถึงขนาดปั้นน้ำเป็นตัวว่าท้อง เอาเด็กมาอ้างเพื่อจับผมทำผัว…”
คำพูดของพลาธิปเหมือนกับเหล็กแหลมๆ กรีดเข้าหัวใจของเธอ
และเขาคงยืนมองเฉยๆ ปล่อยให้เลือดไหลจนหมดตัวด้วยรอยยิ้มเย็นชา
พอจะรู้ว่าเขาจงเกลียดจงชัง แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะมากขนาดนี้…
“ต่อให้กำลังจะตาย ฉันก็ไม่มีวันบากหน้ามาหาคนอย่างนาย ได้ยินไหม !”
“มันก็เรื่องของคุณ เพราะขืนมาคุกเข่าขอร้องให้ผมรับเป็นพ่อมันก็คงตลกน่าดู
ไอ้มารหัวขนในท้องผู้หญิงเลวๆ ใครมันจะอยากรับเป็นลูก”
แม้ประโยคนี้จะเป็นเพียงเสียงกระซิบ แต่มันทำให้เธอแทบล้มทั้งยืน
หัวใจโดนเฉือนจนขาดวิ่นไม่อยากรับรู้อะไรจากผู้ชายคนนี้อีกแล้ว
“จำคำของนายไว้ให้ดี !”
