ทัณฑ์รัก ตราบาปอสูร – จันทร์เจ้าเอย
ความผิดที่เป็นดั่งโทษทัณฑ์คอยแผดเผา ตราบาปที่เกี่ยวพันธนาการ
อดีตแสนเลวร้ายที่ยังคงตามหลอกหลอน มันเป็นดั่งโซ่ตรวนที่เหนี่ยวรั้ง
ให้ทั้ง ‘คินเซีย’ และ ‘ผ้าไหม’ ต้องกลับมาเจอกันอีกครั้ง
“คุณน่ะ…จะขังฉันไว้อีกนานแค่ไหน อ๊ะ!”
ฝ่ามือแข็งกระชับบีบมือเล็กเอาไว้แน่น ก่อนจะออกแรงกระชาก
จนตัวผ้าไหมลอยลงจากเตียงไปอยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างรวดเร็ว
เคล้ง!/ตุ้บ!!
ใบหน้าเรียวเล็กกระแทกลงกับอกกว้างของคนตัวสูงอย่างจัง
เช่นเดียวกับโซ่ที่ยังคง พันธนาการข้อเท้าผ้าไหมเอาไว้ตกกระทบลงพื้นจนเกิดเสียงดัง
“ก็จนกว่าเธอจะเน่าตาย”
“….” ผ้าไหมห่อไหล่เล็กลง เมื่อเจ้าของฝ่ามือแกร่ง
เค้นแรงบีบลงมายังข้อมือและต้นแขนของเธอ อย่างไม่ปรานี
“ฉันเจ็บ อ๊ะ!”
จากที่กำลังจะโวยวาย เสียงของเธอก็ขาดหายไปเพียงแค่นั้น
เมื่อคนตัวโตกระชับท่อนแขนที่กอดรั้งเอวกิ่วให้แน่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม
คนบ้านี่ต้องการแกล้งกันเหรอไง ผ้าไหมบอกให้เขาปล่อย
ไม่ใช่ให้เขากระชับอ้อมแขนกอดรั้งตัวเธอจนแทบจะหักครึ่งแบบนี้
“บอกให้ปล่อยไม่ใช่ให้กอด เห็นไหมว่าที่ดิ้นขลุกขลักอยู่นี่ไม่ได้เต็มใจจะให้กอดนะ”
ผ้าไหมดิ้นจนไม่รู้จะดิ้นยังไงแล้ว ยิ่งดิ้น เขาก็ยิ่งกระชับท่อนแขนเข้ากอดรัด
“เหรอ”
แม้จะรู้สึกว่าเส้นเอ็นแถวๆ ขมับมีอาการกระตุก
แต่การต่อล้อต่อเถียงหรืออาละวาดใส่เขา มันไม่ใช่ความคิดที่ดี
เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่เธออาละวาด เขาก็พร้อมจะลงมือกำราบ
“คุณควรปล่อยฉันไป”
ผ้าไหมพยายามตั้งสติ และพยายามพูดกับคนที่อารมณ์ไม่คงที่อย่างใจเย็น
“…..”
“ไม่คิดบ้างว่าฉันยังเรียน ไม่คิดบ้างว่าฉันยังมีอย่างอื่นต้องทำ หวงฉันนักเหรอไง ถึงไม่ยอมให้ฉันไปไหน”
“ใช่ ฉันหวงเธอมาก รักเธอมาก รักมาก…จนอยากจะฆ่าให้ตายคามือเลยล่ะผ้าไหม”
