รักสิบสี่วันของฉันและเธอ – ธารธารา
กักตัวสิบสี่วันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ใครๆ ก็ทำกัน
แต่เรื่องง่ายๆ กลับแปรเปลี่ยนเป็นคอขาดบาดตาย
เมื่อคนที่เธอต้องกักตัวด้วยดันเป็นเขา
ผู้ชายที่เป็นรักแรกเมื่อสิบปี และทิ้งเธอไปอย่างไม่ไยดีเมื่อเจ็ดปีก่อน
มีแต่สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเธอพร้อมจะเขี่ยถ่านไฟเก่าแค่ไหน ให้ตายสิ!
“ไปพักกับเราไหม”
เขาว่าง่ายๆ คล้ายถามว่า ‘ไปจ่ายตลาดกันไหม’
แตกต่างจากหญิงสาวที่หันมาส่งสายตามองโจรปล้นสวาท
เปรมนัตย์ หัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยเย้า
“ใช่ว่าไม่เคยค้างเสียเมื่อไหร่”
“นั่น…นั่น มันไปกันหลายคน”
ว่าแต่ทำไมเธอต้องหน้าแดง สองแก้มร้อนวูบวาบไปหมด
“อีกอย่างเราก็ไม่อยากรบกวนด้วย นายคงไม่สะดวกถ้ามีแขกมาพบ”
“กักตัวนะ ใครจะมาหา”
เขาว่าขำๆ
“ตอนนั้นคงมีแต่คนรังเกียจ”
“อย่างน้อยคนเป็นแฟนกันคงไม่รังเกียจที่จะเอาถุงกับข้าว
มาแขวนไว้ให้ที่หน้าประตูหรอกมั้ง”
กันต์ธิมา ว่าเสียงเบา ขัดกับหัวใจที่เต้นแรงโลด
อย่างนึกหวั่น…ไม่รู้ว่าเธอกำลังหวังอะไรกับคำตอบ
ชายหนุ่มหันกลับมาประสานสายตากับเธอ
ภายใต้ความเงียบที่ชวนอึดอัด น้ำเสียงแผ่วเบาของเขา
กลับดังชัดทุกถ้อยคำ
“เรายังโสด ไม่ได้คบใครมาหลายปีแล้ว
ถ้าแก้วกำลังกังวลเรื่องนี้ก็ตัดไปได้เลย”
ดวงตาคมวาดโค้งลงเป็นรอยยิ้ม
“อีกอย่างนอนกับเรา เอ๊ย! นอนห้องเรา ไม่คิดค่าเช่านะ”
คำว่า ‘โสด’ กระแทกใจเธออย่างจัง ความลังเลเริ่มเข้าครอบงำจิตใจ
คนประหยัดจนในเส้นเลือดแทบจะกลายเป็นน้ำเกลือกลอกตาไปมา
ถ้าเธอแอบคิดนอกลู่นอกทางคงไม่ผิดศีลธรรมใช่ไหม
“มันก็…ไม่ค่อยดี รึเปล่า…”
ท่าทางลังเลไม่ได้รอดพ้นสายตาพลขับ
“ถ้าพวกเราไม่พูด ก็ไม่มีใครรู้ไม่ใช่เหรอ”
นั่นสิ มีแต่ฟ้ารู้ ดินรู้ และใจเธอเท่านั้นที่รู้ว่า
การอยู่กับผู้ชายคนนี้อันตรายแค่ไหน ไม่ใช่เขาหรอกนะที่อันตราย
แต่เธอต่างหากที่เป็นตัวอันตรายต่อผู้ชายน่ากินข้างๆ
