เสน่หาภรรยาต้องห้าม – โมริน
‘ไม่เคยบอกว่ารัก ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รัก’
กรรัมภา นอนพลิกกายไปมา
และด้วยความลืมตัวทำให้เธอคิดว่านี่เป็นที่นอนของตัวเอง
กระทั่งเหยียดแขนออกไปจนสุดแล้วโดนใบหน้าของคนข้างๆเข้าอย่างจัง
ตุบ! จึงรีบลืมจาโพลงขึ้นมา แล้วหันไปมอง
“พี่วี! กรี๊ด….”
เสียงกรีดร้องแผดดออกมาจากปากของคนร่างเล็ก ทำให้ปฐวีตกใจลืมตาขึ้นมามอง
“มีอะไร!” เขาถามน้ำเสียงตกใจ
“และกรุณาเรียกคุณวี ตามที่ตกลงกันเอาไว้ด้วยนะ”
“คุณวีกล้าดียังไง ขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกันกับแก้ม”
คนร่างเล็กกวาดสายตามองบริเวณรอบๆ ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอ
“แล้วนี่แก้มอยู่ที่ไหน แล้วทำไมเราต้องมานอนเตียงเดียวกัน
บอกแก้มมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
ปฐวี กระตุกยิ้ม
“เธอจำอะไรไม่ได้จริงๆน่ะเหรอแก้ม
ว่าเมื่อคืนเรามีความสุขด้วยกันมากขนาดไหน”
กรรัมภาทำตาโตอ้าปากค้าง แล้วสำรวจเรือนร่างตัวเอง
เธอพยายามลุกนั่ง เพื่อดูว่าตัวเองเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า แต่ก็ไม่
“หยาบคาย ไหนบอกว่าแก้มมันน่ารังเกียจ แล้วมาทำแบบนี้กับแก้มได้ยังไง
คุณวีมันคนจิตใจสกปรก ปากไม่ตรงกับใจ รังแกได้แม้แต่คนไม่มีทางสู้
แก้มไม่คิดเลยว่าจะต้องมาเสียตัวให้คนอย่างคุณ”
กรรัมภาก่นด่าเป็นชุด
“นี่แก้ม! ถ้าการมีอะไรกับเมียแล้วถือว่ารังแกล่ะก็ เธอคิดผิด
เพราะเธอเป็นเมียของฉันแล้ว จะทำยังไง
ทำอะไรต่อมิอะไรก็ย่อมได้ เธอต้องเข้าใจ”
“ไม่เข้าใจ เพราะเราไม่ได้รักกัน
คนที่เขาไม่รักกัน เขาไม่ทำเรื่องแบบนี้หรอก”
“เรื่องแบบไหน”
ปฐวีนั่งพิงพนักหัวเตียง แล้วกอดอกมองแม่ตัวดี
“เขาไม่หาเรื่องอยู่ด้วยกันสองต่อสอง ไม่นอนร่วมเตียง
ไม่พูดจาลามกหยาบคาย ทำสายตาอ่านกินอย่างที่คุณวีทำแน่”
“…”
เขาไร้คำแก้ตัว ถ้าไม่รักกรรัมภา เหตุไฉนต้องทำเฉกเช่นนี้กันล่ะ
“ออ อีกอย่างนะ แก้มไม่ใช่เมียคุณวี กรุณาสุภาพกับแก้มด้วยนะคะ
แก้มทั้งสวยทั้งสาวขนาดนี้ การที่จะเสียตัวให้ใครสักคน แก้มเลือกค่ะ”
ปฐวีรู้สึกโกรธกับคำดูถูกของกรรัมภา เขามองตาขวางใส่เธอ จ้องอย่างเอาเรื่อง
“แต่เธอก็เสียตัวให้คนอย่างฉันมาแล้วนี่ เมื่อคืนมันยังไม่ชัดใช่ไหม
หรือจะต้องให้ฉันย้ำมันอีกครั้ง”
ปฐวีลุกขึ้นจากเตียงนอน แล้วเดินไปหากรรัมภา
“อย่าทำอะไรแก้มนะ ไหนบอกว่าจะให้เกียรติแก้มไง”
ปฐวีรวบตัวกรรัมภามาแนบกาย ทั้งสองสบตากัน
กรรัมภาบูชาความรัก ปฐวีเป็นคนที่เธอมอบหัวใจให้มาเนิ่นนาน
การอยู่ใกล้เขา ก็เป็นสิ่งที่ปรารถนามานานนับ
ส่วนปฐวี ก็มีความรู้สึกดีๆให้กรรัมภา ซึ่งมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ
ไม่รู้ว่ากรรัมภามีแรงดึงดูดอะไรให้เขาต้องการได้มากมายขนาดนี้
“คุณวี ไม่ควรล่วงเกินแก้ม ไม่ควรที่จะให้เรื่องของสองเรามันจบลงไปที่เตียง”
“ทำไม”
เขายังไม่เข้าใจจุดประสงค์ของอีกฝ่าย
“เพราะคุณวี ไม่ควรนอนกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักอย่างแก้มไงคะ
เพราะมันจะไม่ทำให้แก้มแค่เสียใจ แต่มันจะทำให้แก้มเกลียดคุณวีไปด้วย”
“แล้วถ้าฉันไม่แคร์ล่ะ เพราะฉันไม่ได้รักเธอ
จะทำอะไรต่อมิอะไรกับคนที่ไม่รักยังไงก็ได้”
กรรัมภาเจ็บลงไปถึงขั้วหัวใจ ได้แต่ทำนบน้ำตา
“แล้วตอนนี้คุณวีอยากจะทำอะไรกับที่ไม่ได้รักอย่างแก้มล่ะคะ”
เธอถามน้ำตาไหล
“เดี๋ยวก็รู้”
