ไฟปรารถนา พร่าผลาญหัวใจ – มนต์จันทร์
ไฟราคะจะแผดเผาคุณ
“คุยกันก่อนสิ”
ร่างบางที่เดินออกจากห้องน้ำพลันหยุดชะงัก มนสิชา เงยหน้ามองเจ้าของร่างสูงตรงหน้า
เรือนกายท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า ทำให้หญิงสาวคิดถึงเรื่องราวที่พึ่งเกิดขึ้น
เจ้าหล่อนรีบละสายตาหันไปมองทางอื่น ด้วยว่าไม่อยากให้ความทรงจำเก่าๆ รื้อฟื้นขึ้นมาอีก
“ค่ะ”
“ทำไมฉันไม่เห็นเธอเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย”
คิ้วโก่งดั่งคันศรโค้งขึ้นเล็กน้อย มนสิชาไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองต้องเอากระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย
“คะ?”
“ก็เสื้อผ้าที่เธอจะใส่ไง หรือว่ามาอยู่กับฉันแล้วเธอจะไม่ใส่อะไรเลย”
แววตาวาววับของดนย์ที่มองมายังเธอ ทำให้หญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวที่พวงแก้มด้วย
เพราะเอียงอายผสมเจือปนกับความกรุ่นโกรธ
“อ้าว! ทำไมฉันต้องมาอยู่กับคุณ ก็ในเมื่อ เมื่อกี้เรา..”
“ฉันจ่ายให้พวกเธอสองคนแม่ลูกไปตั้งห้าแสน จะให้ฉันนอนกับเธอแค่ครั้งเดียว มันไม่เอาเปรียบผู้บริโภคเกินไปหน่อยเหรอแม่สาวน้อย”
มนสิชาเจ็บจี๊ดเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เขาพูดราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงขายตัวยังไงยังงั้น
“ห้าแสนถ้าคุณจะใช้บริการฉันไปตลอด มันก็จะไม่เกินไปเหมือนกันเหรอคะ”
“สองปี เวลางานของเธอคือสองปี เมื่อครบระยะเวลางานแล้วเธอจะเป็นอิสระ แต่ในระหว่างที่เธอทำหน้าที่เป็น ‘นางบำเรอ’ ของฉัน เธอห้ามมีเด็กเด็ดขาด เข้าใจไหม”
“ได้ค่ะ! แต่ฉันคงจะอยู่เป็นนางบำเรอให้คุณตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ได้หรอกนะ ฉันให้คุณได้แค่ตอนกลางคืน แล้วอีกอย่างเวลาทำงานต้องไม่เกินแปดชั่วโมงตามกฎหมายแรงงาน และต้องมีวันหยุดให้ฉันอาทิตย์ละหนึ่งวันด้วย”
ดนย์ มองผู้หญิงที่ได้ชื่อว่า ‘นางบำเรอ’ ซึ่งกำลังพูดถึงเวลาทำงานของเจ้าหล่อนกับเขา
แล้วแม่ตัวดียังมาอ้างกฎหมายแรงงานอีก แถมมีขอวันหยุดอาทิตย์ละหนึ่งวันซะด้วย เอากับเขาสิ!
“ให้ฉันร่างสัญญาขึ้นมาให้เธอเซ็นต์ด้วยไหมล่ะ”
ดนย์พูดประชดเจ้าหล่อนอย่างหมั่นไส้
“ถ้าได้ ก็จะเป็นพระคุณมากๆ เลยค่ะ”
มนสิชาตอบกลับมาด้วยใบหน้าและแววตาเรียบเฉย บ่งบอกว่าเธอต้องการเช่นนั้นจริงๆ
ให้ตายสิ! เขาต้องมาร่างสัญญาจ้างนางบำเรอจริงๆ หรือนี่
