เมียมือหนึ่ง – ณิชาดา
คนมาเอาคืน เพราะโกรธที่เขาปล้นจูบปล้นหอม กำลังเดินถอยหลังอย่างช้าๆ
ความขลาดเขลาที่ไม่เคยพานพบมันวิ่งมาเกาะหัวใจบอบบางเข้าอย่างจัง
กลีบปากจึงถูกกัดจนเป็นรอยแดงช้ำ
“ว่าไงฮึ! จะชกผม ต่อยผม หรือว่าฟาดผมด้วยไม้สักท่อน ผมก็ไม่โกรธคุณหรอกนะ…น้ำตาล…”
“ทำไม?” โพล่งถามอย่างอยากรู้ “หรืออยากตายด้วยมือของฉันจริงๆ”
“ผมไม่อยากตายหรอก” กล่าวด้วยรอยยิ้มบางๆ เต็มกรอบหน้าคมคาย
“ผมก็แค่รู้ดีว่าตัวเองทำผิด หยามเกียรติของคุณด้วยการจูบคุณต่อหน้าเหล่าคนงานพวกนั้น
ผมก็สมควรแล้วที่จะถูกลงโทษ แม้เจ็บเจียนตายผมก็ไม่คิดโกรธคุณ แต่หลังจากทำโทษผมแล้ว
คุณสัญญาได้ไหมว่าหลังจากนั้น เราจะเริ่มต้นกันใหม่ในฐานะ…คนรักกัน!”
“คนรัก เราจะรักกันได้ยังไงหะ! ในเมื่อฉันเกลียดคุณเข้าไส้”
“ผมจะลบคำว่าเกลียดนั้นด้วยรักจากใจจริง”
“ฉันขยะแขยงคุณ!”
“แต่ผมหลงใหลคุณ”
“ฉันชังน้ำหน้าคุณ!”
“แต่ผมชอบคุณนะ”
“ฉันไม่ได้รักคุณ!”
“แต่ผมจะรักคุณจนหมดหัวใจ”
