เจ้าสาวพรหมลิขิต – ณัฐณรา
*** เคยตีพิมพ์ในชื่อ เจ้าสาวสัญญาเถื่อน
พัดชา สูดลมหายใจเข้าปอด มือที่กำดินสออย่างชั่งใจว่า
จะเสียบเข้ารูจมูกของคนที่ทำท่าไม่งามกับตนเองดีไหม
แบบนี้ทุกที ครั้งที่แล้วเจ้านายก็ลวนลามเธอ
จนต้องเอากระถางต้นไม้ทุ่มรถ แล้วลาออกมา
ครั้งนี้ เจ้านาย เป็นผู้หญิง แต่กลับต้องมาเจอเพื่อนร่วมงานอีก …
ใส่สั้นไม่ได้แปลว่าง่ายนะ… เมื่อไหร่พวกผู้ชายจะเข้าใจเสียที!
“ค่ะ”
ตอบสั้นๆ แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แอบเอานิ้วลูบดูปลายดินสอ
ร่างงานในมือ … ไม่แหลมนะ อย่านะพีช อย่า… งานหายาก
“ผมพีชหอมจัง สระมาใหม่เหรอ”
คนที่ได้ใจ เอาหน้าเอียงใกล้เส้นผมที่ปล่อยยาวเคลียไหล่
แล้วสูดกลิ่นหอมเข้าปอดพูด พัดชาหลับตาลง นับหนึ่ง
กะว่าถ้าถึงห้า จะหันไปเอาเรื่องเขา งานนี้ออกเป็นออก
ตั้งแต่เธอมาทำงานนี่เป็นครั้งแรกที่ นุกูล รุกขนาดนี้
หวังว่าคริมา เจ้านายของเธอที่เป็นผู้หญิงด้วยกันจะเข้าใจเธอนะ
แต่นับได้แค่สอง เธอก็ได้ยิน เสียงเหมือนฝีเท้าใครย่ำโครมๆ เข้ามา
เสียงเก้าอี้โดนปัดล้มโครม และเสียงร้องของนุกูลที่ดังลั่น
“เหวอ!”
“ผู้หญิงของฉัน”
เสียงดังจากคนที่เดินย่ำเท้าพุ่งเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว
แล้วปัดเก้าอี้ตัวใหญ่ที่ขวางไว้กระเด็น ก่อนจะเอามือกระชากคอเสื้อ
ของผู้ชายร่างเล็กบางกว่าเขามาไว้ แล้วดึงมาประชิดใบหน้าตนเองบอกเสียงเข้ม
“ไม่อยากตาย อย่าเสือกแตะ”
นุกูลอ้าปากค้าง มองชายต่างชาติที่พูดกับเขา ดวงตาวาวๆ
สีน้ำตาลอมทองดุดัน พัดชาตกตะลึง ลุกพรวด
“อีธาน!”
“จำได้ด้วยหรือไง ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอน่ะ”
อีธาน หันมาถามคนที่ยืนทำหน้าอึ้งตะลึงลาน ด้านหลังเขาตรงประตู
คือ อรุณี ที่ยืนอ้าปากค้างหน้าซีด เธอเป็นคนพาหนุ่มหล่อลากดิน
แถมยังหุ่นเท่เหมือนนายแบบคนนี้เข้ามา หลังจากเดินออกไปด้านนอก
แล้วเจอเขาลงจากรถหรูสีดำ ใบหน้าคมเข้มเหมือนดารา
ที่เอ่ยถามหามัณฑนากรคนใหม่ของบริษัท อรุณีเลยพาเขามาหา
ด้วยไม่คิดว่าผู้ชายท่าทางสุภาพราวเทพบุตร
จะทำเสียงครางในคอเหมือนสิงโต แล้วพุ่งพรวดพราด
เข้าไปขย้ำคอของนุกูลทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายอยู่ในลักษณะใดกับพัดชา
