ฮูหยินยืนหนึ่ง (นิยายจีน) – หยกขาว
ใบหน้างามมองบุรุษหล่อเหลาคิ้วคมเข้มดุจกระบี่
จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหนายักโค้ง ดวงตาดอกท้อชวนให้หลงใหล
หญิงสาวปล่อยผมยาวราวกับสายธาร
ชุดเอี๊ยมสีแดงเพื่อยั่วยวนเขาโดยเฉพาะ รอยยิ้มนางช่างอ่อนหวาน
ชายหนุ่มขยี้ตารัวๆ นางทำบ้าอะไรกัน
“เจ้าทำอะไรของเจ้า”
หัวใจเขาเต้นแรงยิ่งนักกอปรกลิ่นของกำยานเข้าจมูก
เขาควบคุมตัวเองไม่ได้สมองว่างเปล่า
เขาตั้งใจจะมาด่านางไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้ไม่เอ่ยคำใดออกมา
อี้เหมยหลัน ยืนขึ้นตรงหน้าเขา นางถอดเอี๊ยมออก
พร้อมกางเกงชั้นในสีขาวขายาวออกภายใต้แสงเทียน
เซียวถิงเยว่ ดวงตาแทบถลนออกมา
บัดนี้ร่างงามขาวราวกับหิมะไร้อาภรณ์ปกปิด
ทรวงอกทั้งสองข้างถูกผมยาวสลวยปิดปังไว้
มือเรียวงามของนางลูบที่แผ่นอกหนาของเขา
“ท่านทนไหวหรือเจ้าคะ มาสิเจ้าคะ”
นางเชื้อเชิญเขา บัดนี้ชายหนุ่มผู้ไร้สติต้องมนต์เสน่ห์ร่างงาม
เขาอุ้มร่างงามขึ้นไปที่เตียงจากนั้นขึ้นคร่อมร่างหนา
ทำอย่างที่ใจปรารถนาเสียงครวญครางดังขึ้น
