ฮูหยินของปีศาจ (นิยายจีน) – ซิงซิน
อยู่ด้วยกันตามลำพังเจ็ดวันเจ็ดคืน…
นี่เป็นเงื่อนไขที่คหบดีอันดับหนึ่งอย่าง เชวียนไป๋ วางไว้เพื่อคัดเลือกตัวฮูหยิน
แน่นอนว่าเป็นเพียงข้ออ้างที่จะหลีกเลี่ยงการผูกมัดตนกับหญิงใด
แต่กลับมีหญิงสาวผู้หนึ่งยินดีรับคำท้า
จงใจก้าวเข้ามาโดยไม่สนใจรูปลักษณ์ของเขา
ผู้คนในเมืองหลวงล้วนตราหน้าชายผมขาวเช่นเขาว่าเป็นปีศาจ
การติดต่อค้าขายทำให้คหบดีหนุ่มรังเกียจนิสัยของมนุษย์
สิ่งเดียวที่เขาเชื่อใจคือเงินก้อนขาวๆ และตั้งกำแพงในหัวใจไว้สูงลิบ
อย่าว่าแต่เจ็ดวันเจ็ดคืนเลย ต่อให้เจ็ดปี เจ็ดสิบปี จูซ่วน ก็หาได้เกรงกลัวเขาไม่
นางคือปีศาจอายุร้อยหนึ่งปีที่แท้จริง หาใช่มนุษย์ที่ผู้คนพากันกล่าวอ้าง
จะเป็นอะไรไปเล่า ถ้าปีศาจจำแลงกายจะลองไปเป็นมนุษย์
ทดสอบเงื่อนไขงานวิวาห์ แม้มันจะแสนยากเย็นก็ตาม!
“ทำไมยังไม่นอน”
เชวียนไป๋ถามทั้งที่ตายังปิด ในเมื่อเขายังไม่หลับ ก็ไม่ถือว่านางรบกวน
จูซ่วนหัวเราะหึๆ รีบเบียดขึ้นไปนอนเคียงข้างเชวียนไป๋อย่างรวดเร็ว
“จูซ่วนนอนคนเดียวแล้วรู้สึกหนาว ทั้งหนาวทั้งเหงาใจ”
“เป็นสตรีพึงระวังกิริยาบ้าง”
เขาสั่งสอนนางได้ นางย่อมสั่งสอนเขาได้
“เชวียนไป๋ ท่านอายุยี่สิบห้า อย่าทำตนเป็นเฒ่าชรา”
เห็นดวงตาเขาพองใส่ด้วยโทสะ นางก็ลูบใบหูสีแดงของเขาเบาๆ
“นี่คือเขินอายจนกลายเป็นโกรธใช่หรือไม่”
“เจ้าๆๆ”
ถลึงตากล่าวซ้ำสามครั้งแล้วเชวียนไป๋ก็ไร้คำกล่าวอื่น กัดปากหันหน้าหนีเข้ากำแพง
จูซ่วนทั้งยิ้ม ทั้งถอนใจ และส่ายหน้า โถ เด็กน้อยของนางช่างแสนงอนยิ่งนัก
