อุปการะรัก – มาดามไค
เธอเป็นลูกสาวแม่บ้านในบ้านหลังใหญ่ของเขา
เขาที่อุปการะส่งเสียเลี้ยงดูเธอ เพื่อแลกกับสุข…………
“คุณลุซโซ…………..”
“แพงฉันถามว่าจะไปไหน! ตอบ!”
จะไม่ให้เขาโมโหได้อย่างไร ดูเธอทำสิ คิดว่าคุยกันรู้เรื่อง
เข้าใจกันแล้วเสียอีก แต่ที่ไหนได้ โกหกเขาว่าทำงานอยู่กับเพื่อน
เพื่อที่จะเก็บของหนีไปอยู่ที่อื่น ทั้งที่ควรรู้อยู่แล้ว
ว่าหนียังไงก็ไม่พ้น….ถ้าเขาไม่ปล่อยให้ไป
“พะ….แพง…..”
เธอถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา น้ำเสียงหวานสั่นเครือ
ตะกุกตะกักเมื่อร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาหาเธออย่างน่ากลัว
วราลี ก้าวถอยหลังหนีเขาโดยอัตโนมัติ ปล่อยโฮออกมาดื้อๆ
“ฮือๆ…..”
“หยุดร้องแล้วตอบมา น้ำตาใช้ไม่ได้ผล”
ลุซโซ ที่ใจร้อนเป็นไฟสุมทรวงในตอนนี้พยายามพูด
ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ปรับให้กลับมาราบเรียบเหมือนเคย
ทว่ามันก็ยังแข็งกร้าวและน่าเกรงขามสำหรับหญิงสาว
“คุณก็เลิกโมโห…เสียงดังก่อนสิ…ฮึก”
หยดน้ำตาใสร่วงผล็อยผ่านแก้มเนียน มือทั้งสองข้าง
พยายามปาดซับน้ำตาออกไป กลั้นเสียงสะอื้น
ลุซโซทำใจแข็งไม่เข้าไปโอ๋หญิงสาว แต่สุดท้ายก็แพ้น้ำตา
ของวราลีอยู่ดี ยิ่งร่างเล็กที่เดินถอยหลังหนีตัวสั่น
ก้มหน้านิ่งราวกับลูกนกตกน้ำ ลุซโซผ่อนลมหายใจออกมา
พยายามให้ตัวเองใจเย็น
“ถ้ากลัวแล้วทำแบบนี้ทำไม ก็รู้ว่าฉันต้องโมโห”
ชายหนุ่มยืนมองเธอนิ่งๆ ไม่เขยิบตัวเข้าไปใกล้หญิงสาวมากขึ้น
“แพง….ไม่อยากยุ่งกับคุณแล้ว!”
เธอหลับตาพูดออกไป เป็นไงเป็นกัน
เขาคงไม่โมโหจนฆ่าเธอได้หรอก เธอเชื่ออย่างนั้น
อย่างน้อยเขาก็มีความเป็นมนุษยธรรมอยู่บ้าง
เธอแค่เหนื่อยกับความไม่แน่นอนในชีวิต
จะให้เธอทนอยู่แบบนี้กับเขาตลอดไปน่ะหรือ
ความชัดเจนอะไรก็ไม่มีให้เธอเลย
นอกจะเรื่องเซ็กส์เขาเคยชัดเจนอะไรกับเธออีกไหม
“อยากไปจากฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอ……….”
