หวนรักประกาศิต – พิชญวดี
ในวันนั้นเขาปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
มาในวันนี้เขากลับขอร้องให้ลืมทุกอย่าง
กว่าหัวใจจะกลับมาแข็งแรง มันใช้เวลานานแค่ไหน
เธอรู้ดีที่สุด…
“สุขสันต์วันเกิดค่ะ”
เป็นเงินเก็บที่เธอหยอดกระปุกแยกไว้ต่างหาก
ของในกล่องอาจไม่ได้มีราคาอะไรมากมาย
แต่ก็นับว่าเป็นสิ่งที่นอนคิดมาเป็นอาทิตย์
พันวา ยังคงนิ่งมองของในมือพุดตานแววตาเรียบเฉย
การที่เขายังยืนอยู่ตรงนี้เพียงเพราะอยากเคลียร์ปัญหาบางอย่างก็เท่านั้น
กับบางเรื่องเราควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลมไม่ใช่หรือ ?
“เธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว”
พุดตานหดมือกลับเข้าตัวเมื่อเขาไม่แม้แต่จะยื่นมือออกมารับของขวัญ
ไม่แม้แต่จะสนใจมันด้วยซ้ำ กระนั้นรอยยิ้มบนใบหน้ายังคงแต่งแต้มอยู่เสมอ
“สิบกว่าปีได้แล้วค่ะ”
เธอถูกแม่นำมาทิ้งไว้ที่นี่
“นานอยู่เหมือนกัน”
พันวาใช้ที่คีบหยิบชิ้นเนื้อย่างลงบนตะแกรง
มุมปากหยักเหยียดยิ้มก่อนเหลือบมองเธอเล็กน้อย
“นานพอที่เธอจะล้ำเส้นขึ้นมากเรื่อยๆ”
“พี่เดียวหมายถึงอะไรคะ”
“ยังให้ต้องพูดอีกเหรอ ?”
ท่าทางเขาดูธรรมชาติ ไม่ได้ทำตัวคุกคาม
แต่ก็ไม่ได้แสดงความเป็นมิตรขนาดนั้น
“อันที่จริงฉันเอ็นดูก็เพราะเธอเป็นเพื่อนกับยัยกุ๊ก”
“…”
“อย่าคิดว่าฉันมองไม่ออกว่าเธอคิดจะทำอะไร”
เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะตีความหมายทางสายตาของผู้หญิงคนหนึ่งไม่ออก
“เธอเป็นใคร แล้วฉันเป็นใคร เตือนใจตัวเองด้วยพุดตาน”
พุดตานได้แต่ยืนนิ่งไร้คำโต้ตอบ เพราะสิ่งที่พันวาพูดมา
มันก็ถูกทุกอย่าง ครั้นเปิดปากรังแต่จะหาว่าเธอแก้ตัว
“หยุดความรู้สึกพวกนั้นตั้งแต่ตอนนี้”
“ค่ะ”
เสียงเบาหวิวเล็ดลอดผ่านริมฝีปากบาง
พยายามฝืนยิ้มแต่ช่างยากเย็นเหลือเกิน
“ไม่ได้อยากใจร้ายกับเธอ แต่ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว”
นับเป็นการปฏิเสธที่ไร้เยื่อใยยิ่งกว่าครั้งไหน
เพราะอีกฝ่ายยังไม่ทันสารภาพด้วยซ้ำ
“อย่าทำให้ฉันลำบากใจ เพราะเธอเป็นเพื่อนที่ยัยกุ๊กรักมากที่สุด”
“…”
พุดตาน ฝืนกลืนก้อนสะอึกลงคอทั้งที่มันยากลำบาก
สำหรับเธอแล้วการเฝ้ามองพันวาจากที่ไกลๆ ในแต่ละวัน
ก็พาให้หัวใจอิ่มเอม ไม่ได้หวังได้ครอบครองหรือทำอะไรอย่างที่เขาพูด
แต่เราจะเปลี่ยนความเชื่อใครได้
“ส่วนของขวัญนั่น ฉันขอไม่รับ”
พันวาผละตัวออกจากเตาเตรียมจะเดินกลับไปที่กลุ่มตัวเอง
แต่เหมือนนึกอะไรออก ถึงหันกลับมาราดเกลือบนแผลสดของเธออีกครั้ง
“อีกอย่าง เธอควรเรียกฉันเหมือนกับที่คนงานคนอื่นๆ เรียก”
นี่คือสถานะที่พันวาหยิบยื่นให้และขีดเส้นใต้อย่างชัดเจน
“พุดเข้าใจแล้วค่ะ คุณเดียว”
