หยุดรักไว้ ณ ลิลา – กระดังงา พญายอ
ลิลา รู้สึกเหมือนคนเห็นแก่ตัว ที่เก็บสามีไว้คนเดียวไม่ยอมเผื่อแผ่ให้เพื่อนๆ เขาบ้าง
แม้กระทั่ง วิบูลย์ ยังด่าเธออย่างหยาบคายตามสไตล์ของเขา ว่าเธอเก็บผัวเอาไว้ในไห
‘เมื่อไหร่แกจะปล่อยผัวออกมาจากไหวะไอ้ลิ’
“พี่พาสออกไปเจอเพื่อนบ้างก็ดีนะคะ ดื่มสังสรรค์ไรงี้
เฮียหรรมบ่นลิจะแย่แล้วว่าเก็บพี่ไว้คนเดียว”
พัชรพลหัวเราะเขาก็โดนเพื่อนด่าเหมือนกัน
‘ไอ้พาสเมื่อไหร่มึงจะโผล่หน้าออกมาจากไหเมียวะ’
“ไอ้หรรมมันด่าลิว่าเก็บพี่ไว้ในไหใช่หรือเปล่าคะ”
“ค่ะ พี่รู้ได้ยังไงคะ”
“มันด่าพี่เหมือนกันว่าหลงไหเมียจนโงหัวไม่ขึ้น”
แล้วเขาก็หัวเราะจนหน้าแดง ลิลาสงสัยว่าสามีขำอะไร
“มีอะไรน่าขำคะ เฮียหรรมด่าไม่น่าตลก” หญิงสาวทำปากยื่นหน้างอ
พัชรพลบีบแก้มนุ่มแล้วก้มลงจูบเบาๆ ด้วยความเอ็นดูที่เธอไม่ประสาตามวิบูลย์ไม่ทัน
เขาพูดกลั้วหัวเราะว่า
“เรื่องของผู้ชาย ผู้ชายเขาด่ากัน”
วิบูลย์คิดว่าลิลาเป็นน้อง ประกอบกับหยาบคายกันมานานเป็นเรื่องปกติ
ก็เลยกล้าหยอกเล่นแรงๆ แต่เมียเขาดันไม่รู้เรื่อง
ลิลาขมวดคิ้วไม่เข้าใจ พัชรพลจึงสาธิตให้ดูประกอบคำบรรยาย
ชายหนุ่มเลื่อนตัวลงซุกหน้าเข้าหาหว่างขานุ่มแล้วจูบฟอดๆ ก่อนจะฟัดแรงๆ
พร้อมพูดชิดเนินเนื้อหอมกรุ่นด้วยเสียงอู้อี้ว่า
“นี่ไงคะที่ไอ้หรรมมันด่าพี่และก็หนูลิ หลงไหเมียจนโงหัวไม่ขึ้น”
กำลังเสียวซ่านลิลาต้องสะดุดกึก หญิงสาวกรีดร้องแล้วฟาดที่ท่อนแขนสามีแรงๆ
“มาตีพี่ทำไมคะ” พัชรพลเงยหน้าทำหน้ามุ่ย
“ตีฝากเฮียหรรม พี่ไปต่อยเฮียให้หนูที เฮียหรรมปากหมา
คอยดูนะเจอหน้าเมื่อไหร่จะฟาดให้ปากแตก”
“เมียพี่ดุจัง”
เขาหัวเราะแล้วซุกหน้าลงไปใหม่ปิดปากไหให้หญิงสาวหยุดพูดแล้วก็ได้ผล
