ลับพรางใจ – พิชญวดี
เมื่อความรักต้องซ่อนเร้น เป็นความลับห้ามแพร่งพราย
ทั้งที่อยู่ข้างกายเขา ทว่าหัวใจของเธอเหน็บหนาวเกินจะทนได้
นิริน ตื่นเต็มตาพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่
ทำไมเขาถึงเข้าบ้านมาได้ที่สำคัญทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้
“นิ้งจำได้ว่าล็อกบ้าน”
“แล้วไง”
พิชญ์ไม่สะทกสะท้านสักนิด ชายหนุ่มยืดตัวลุกขึ้นทั้งที่ยังจับจ้องมาทีหญิงสาวไม่ละไปไหน
ลงมือปลดกระดุมเสื้อตัวเองท่ามกลางความตกใจของเจ้าของบ้าน
“พี่พิชญ์มาทำไมคะ ถ้ามีธุระ…ค่อยคุยพรุ่งนี้ได้ไหมคะ”
เธอลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง กำผ้าห่มแล้วดึงขึ้นคล้ายว่ามันจะช่วยให้เธอรอดจากอันตรายอันใกล้นี้ได้
“ถ้าอยากจะคุยพรุ่งนี้ ฉันจะมายืนตรงนี้หรือไง คิดสิ…”
เขาว่าพลางถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปียกน้ำฝนเป็นดวงๆ แล้วโยนไปบนโซฟาตัวเล็ก
นิรินเพิ่งสังเกตว่าเนื้อตัวของเขาเปียกไม่น้อย
พอตั้งสติถึงรู้ว่าข้างนอกฝนตกอย่างที่คิดเอาไว้ตอนแรกจริงๆ
“แล้วพี่พิชญ์มีอะไรสำคัญเหรอคะ”
ร่างบางค่อยๆ ก้าวลงเตียงไปอีกฝั่งอย่างระมัดระวัง
ไม่ได้อยากจะคิดอะไรไปไกลแต่ท่าทางของเขามันทำให้อดคิดไม่ได้จริงๆ
“ไม่ได้สำคัญอะไรมาก”
ก็แค่ทำให้นอนไม่หลับหลายคืน
“คิดว่ายืนตรงนั้นแล้วฉันจะคว้าตัวเธอไม่ได้หรือไง”
“พี่พิชญ์…”
“ถ้ายังไม่อยากให้คนอื่นรู้ช่วยกลับไปนั่งที่เดิม!”
จุกอยู่ในลำคอมองดูเขาปลดเข็มขัดออกแล้วเหวี่ยงไปที่เดียวกับเสื้อตัวนั้น
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขามาทำไม ทั้งที่ปากเพิ่งพ่นออกมาว่า ‘ไม่สำคัญ’
แต่ฝนตกขนาดนี้ยังอุตส่าห์ฝ่ามาจนเนื้อตัวเปียกปอน
