รักเอ๋ยรัก (ดั่งปฏิพัทธ์) – ไพนารี
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้มีฉากรุนแรงและคำหยาบคาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
‘เขา’ และ ‘เธอ’ หลงรักในความไม่เพอร์เฟกต์ของกันและกัน
ชีวิตที่เคยเรียบสงบของ ‘ปาลิน’ ค่อยๆ มีบาดแผลแหว่งเว้า
โลกที่เคยสวยมีสีสดใสเปลี่ยนเป็นสีหม่นเพราะเขา
เช่นเดียวกับ ‘ธิบดี’ ที่ใช้ชีวิตภายใต้โลกสีดำมาจนจำวันเวลาไม่ได้
เมื่อรู้ตัวอีกที สีดำที่เขาเคยเห็นก็ค่อยๆ เจือจางกลายเป็นสีเทาในที่สุด
เขามีหัวใจหนึ่งดวง เธอมีหัวใจหนึ่งดวง แต่ทั้งเขาทั้งเธอ กำลังจะมีโลกที่เป็นสีเดียวกัน
“หนีครั้งแรกได้นี่ติดใจมากใช่ไหม ถึงได้ใจกล้าหนีออกจากไร่ซ้ำสองแบบนี้
คราวนี้ฉันคงต้องสั่งคนใหม่ว่าถ้าพบเจอเธอให้วิ่งเข้าใส่ได้เลย อย่าทำเป็นเมินเฉยเหมือนครั้งแรก”
“…”
“ไป กลับ” มือใหญ่ดึงแขนเล็ก ทว่าหญิงสาวก็สะบัดออก
พร้อมกับขยับถอยห่างหลายเมตร คิดในใจอย่างตื่นตระหนกว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอหนี
ในเมื่อยังกกกอดอยู่กับผู้หญิงของเขา เอาเวลามาสนใจเรื่องของเธอทำไมกัน?!
“ฉันจะกลับบ้าน”
“เท่าที่จำได้ ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะปล่อยเธอให้เป็นอิสระนะ”
“คุณปล่อยฉันไปเถอะ ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันได้รับมันสาสมกับความผิด ฉันได้รับผลการกระทำของตัวเองแล้ว”
“กลับ-ไร่”
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะกลับบ้าน!”
“ทำไม จะกลับไปหาใคร”
“กลับไปหาใครมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ฉันไม่ให้เธอกลับ”
“คุณมันเลว” ความอดกลั้นที่มีกำลังจะหมด
ยิ่งเห็นหน้าเขาก็ยิ่งจำบทสนทนาที่กัดกร่อนหัวใจเธอได้เป็นอย่างดี
“ทำลายชีวิตฉันจนป่นปี้ขนาดนี้แล้วยังไม่พอใจอีกงั้นเหรอ”
“ทำไมฉันต้องพอใจ” ธิบดีถามเสียงเยาะ
