รสรักเพลิงอสูร – พรรณารา
“ใครใช้ให้เธอเด็ดส้มเอามากินได้โดยพละการ”
อัคคี เดินเข้ามาพร้อมกับทำเสียงดุเข้มจ้องมองมาที่สายธารนิ่งๆ
“ฉัน!”
สายธาร หน้าซีดเผือดค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
“วางลงเดี๋ยวนี้และอย่าได้เด็ดมันลงมากินอีก”
อัคคีบอกด้วยน้ำเสียงดุดันเหี้ยมๆ เขาแค่อยากที่จะแกล้งเท่านั้น
ไม่ได้จริงจังอะไร แต่คนตัวเล็กที่กำลังหิวนั้นไม่รู้
และน้อยใจคิดว่าเขางกกับแค่ส้มไม่กี่ลูก
“ฉันขอชิมหน่อยนะคะ”
สายธารร้องขออย่างอับอาย เธอหิวข้าวเธอไม่ได้เตรียมอาหารมาเขาก็เห็น
แต่แค่ส้มลูกสองลูกเขายังหวงไม่ให้เธอกินเลยเหรอ เธอเหลือบสายตา
มองหน้าเขาอย่างตัดพ้อ เขาจะแกล้งให้เธอหิวให้เธอทรมานขนาดนี้เลยเหรอ
“ไม่ได้!”
อัคคีกัดฟันกรอดแสร้งทำใจแข็ง เขาต้องการให้สายธารได้หิวเขารู้ว่าเธอทนได้
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือเธอกำลังท้องไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว และหิวมากๆ
สายธารน้ำตาเอ่อคลอดวงตาคู่สวยก่อนที่มันจะหยดลงมาที่แก้มนวล
เธอรีบยกมือขึ้นปาดออกอย่างรวดเร็ว เม้มปากกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้เงียบๆ
มองหน้าเขาอย่างเสียใจ ที่เขาใจร้ายใจดำกับเธอขนาดนี้
ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้น้ำตาไหลไม่หยุด เธอปล่อยส้มในมือ
ให้หลุดลงไปกับพื้น ไม่ยอมมองหน้าอัคคีและกัดริมฝีปากเอาไว้อย่างอดกลั้น
อัคคีกัดฟันกรอดพยายามไม่สนใจทั้งที่ใจอ่อนยวบ
ก่อนที่เขาจะสะบัดหน้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“คนใจดำ”
สายธารถึงกับปล่อยโฮออกมามองตามหลังเขาไป
ด้วยสายตาร้าวราน แล้วอาการคลื่นเหียนก็จู่โจมทันที
“อุ๊บ..”
สายธารรีบจับกิ่งส้มเอาไว้แน่นและโก่งคออาเจียนขย้อนส้ม
ที่กินออกไปจนหมดไส้หมดพุง เธอรู้สึกมึนๆ ค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่ง
และยกน้ำขึ้นดื่ม เอาหมวกมาพัดให้คลายร้อนและคลายจากอาการคลื่นไส้
เธอทำท่าจะขยับตัวแต่ครั้งนี้มันรู้สึกว่าทุกสิ่งรอบๆ กายมันโคลงเคลงไปหมด
แล้วทุกสิ่งก็ดับวูบลงไป เธอล้มตัวลงนอนบนพื้นดินแน่นิ่งไปทั้งคราบน้ำตา
“คุณอย่ามาหาเรื่องนะ!”
สายธารเหลือบสายตาขึ้นมองเขาอย่างขุ่นเคือง
“หาเรื่องอะไรหรือว่ามันไม่จริง เธอกับฉันลึกซึ้งไปไหนต่อไหนแล้ว
จะบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ได้ยังไง”
อัคคีรู้สึกโมโหที่สายธารบอกว่าเขาไม่มีสิทธิ์ ทำไมเขาจะไม่มีในเรื่อเธอเป็นเมียเขา
“ที่ฉันบอกว่าไม่มีสิทธิ์เพราะว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉันทั้งนั้น
คนที่คุณควรจะไปขอสิทธิต่างๆ ก็คือธิดารัตน์ไม่ใช่ฉัน
คุณควรที่จะจำเอาไว้ด้วยคุณอัคคี”
สายธารกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกอดสูตัวเอง ที่ต้องเป็นคนนอกสายตาของเขา
เธอมันก็แค่คนชั่วคราวไม่ใช่คนรักของเขาเพราะอัคคีชอบพูดย้ำให้เธอได้เสียใจบ่อยๆ
“อ้อ ฉันลืมไปเธอมันก็แค่ผู้หญิงชั่วคราว ไม่ได้เป็นคนรักของฉันเสียหน่อย
แต่อย่าลืมไปนะว่าเธอเป็นของฉัน ยังไงฉันก็มีสิทธิ์หรือจะให้ฉันทวงสิทธิ์ตรงนี้ล่ะ”
“คุณอัคคี คนเลว”
สายธารหน้าซีดเผือด น้ำตาไหลรินออกมาด้วยความอดสู
ใช่สิเธอมันก็แค่ผู้หญิงที่เขาจะตักตวงเอาความสุขจากตัวยังไงก็ได้
แค่ผู้หญิงชั่วคราว ไม่ได้เป็นคนรักของเขา เธอมันก็แค่ผู้หญิง
ที่เขาไม่ได้อยากจะเอามาเป็นเมียจริงๆ แค่คิดก็ทำให้หัวใจดวงน้อยปวดร้าวไปทั้งดวง
เธอร้องไห้และจ้องมองเขาอย่างร้าวราน ทำเอาอัคคีถึงกับอึ้งและตกใจ
เขายกมือขึ้นฟาดอากาศไปมาอย่างหงุดหงิด เม้มริมฝีปากแน่น
อยากจะดึงร่างเล็กๆ ของเธอเข้ามากอดแต่ทิฐิทำให้เขาไม่ทำ
และใช้ความรังเกียจในอดีตเข้ามาบดบังความรู้สึกตอนนี้
“เมื่อไหร่ที่ฉันแต่งงานกับธิดารัตน์ คนที่ไม่มีสิทธิ์ก็คือเธอนะสายธาร
เธอก็เป็นได้แค่ที่ระบายเท่านั่นแหละ”
“คุณอัคคี!”
สายธารร้องไห้น้ำตาไหลพรากเจ็บปวดกับคำพูดของเขา
เธอกำมือที่จักรยานแน่นและยกมืออีกข้างกุมหน้าท้องเอาไว้
และสาบานกับตัวเองว่าจะไม่บอกเรื่องลูกให้เขาได้รับรู้
เธอจะต้องหนีออกไปจากไร่นี้ให้ได้
