ย้อนศรสวาท – กลิ่นแก้ว
คีติกา วางตำราเรียนซึ่งกอดอยู่ในอ้อมแขนลงบนตัก
และพนมมือไหว้เขา พยายามให้ชดช้อยมีมารยาทที่สุดแล้ว
“ขอบคุณค่ะ”
ทว่า เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกดวงหน้าก็จ่อชิด
ร่างกายส่วนบนของเขาโน้มใกล้เข้ามา
เธอไม่ทันได้เปล่งเสียงอุทานด้วยซ้ำอ้อมแขนกำยำก็รัดเข้ารอบร่าง
รวบกายแน่งน้อยเข้าชิดแผงอกแกร่ง
และทาบริมฝีปากเข้าประกบเรียวปากอิ่มทันทีทันใด
คีติกาตะลึงงัน นิ่งเหมือนถูกสาปเป็นหิน ปล่อยริมฝีปากที่อุกอาจ
จาบจ้วงของเขาเคลื่อนเข้าสำรวจได้ตามแต่ใจ
เรียวลิ้นอุ่นร้อนล่วงล้ำซอกซอนอย่างช่ำชอง
ไต่ไปตามไรฟันขาวเหมือนไข่มุก ดุนดันทักทายเรียวลิ้นเล็ก
ฝ่ามือที่โอบรัดก็ลูบไล้ไปทั่ว ทั้งแผ่นหลัง สีข้าง
และหน้าอกหน้าใจซึ่งหนั่นแน่นเต็มไม้เต็มมือ
ซุกซ่อนอยู่ภายใต้ชุดนักศึกษา
ถึงตอนนี้ร่างกายที่เป็นหินก็กลายมาเป็นขี้ผึ้ง เธอหอบหายใจสะท้าน
กลืนกินอากาศในโพรงปากของเขา แต่ไม่อาจช่วยอะไร
เธอต้องการอากาศที่มากกว่านั้น
ธฎิน ปล่อยกลีบปากนุ่มที่แสนหอมหวานตราตรึงเป็นอิสระ
มองดูเธอหอบหายใจเหมือนออกกำลังกายมาอย่างหนัก
นัยน์ตาของเขามีแววขบขัน และมีร่องรอยพิศวาส
“แบบนี้สิ ถึงเรียกว่าขอบคุณอย่างจริงใจ คุ้มกับค่าน้ำมันหน่อย”
เสียงหัวเราะของเขาทำให้หญิงสาวอับอายและโกรธจัด
รวบสัมภาระเปิดประตูผลุนผลันออกไป
แล้วกระแทกปิดกลับคืนอย่างไม่เกรงใจเจ้าของรถ
“ไอ้บ้า! บ้า บ้าที่สุด ไอ้คนทุเรศ ไอ้สารเลว”
หญิงสาวโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่เสียงเหล่านั้นดังแค่พึมพำ ลอดไรฟันออกมา
เธอเดินหนีจากมาในขณะที่เจ้าของรถถอยพาหนะของตน
เคลื่อนออกไปด้วยแววตาเป็นประกาย หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“อ้าว! คี เป็นอะไร หน้าตาเหมือนไปฟัดกับหมาที่ไหนมา”
เสียงทักทายทำให้ผู้เดินดุ่ม สีหน้าฉุนเฉียว เดือดดาลไม่สร่าง รู้สึกตัว
เงยหน้ามองก็เห็นเพื่อนหอบตำรายืนอยู่ข้างหน้า
“ฉันอยากหาไม้ไปทุบหัวหมาตัวนั้นจริงๆ”
เธอยังไม่หายโมโห
“สรุปคือ ฟัดกับหมามาจริงๆ?”
“ก็เออน่ะสิ!” เจ้าหล่อนพาลพาโล
“อะไรของแกวะ ถามจริ๊ง หมาจริงๆ หรือแค่ทะเลาะกับคนที่เป็นหมา?”
คราวนี้หญิงสาวไม่ตอบ เดินหนีนำไปยังโต๊ะประจำ
พลางก็ใช้หลังมือเช็ดถูริมฝีปากไปด้วย
และเมื่อกลับไปตระหนักว่าเพิ่งโดดเขาจูบมาหยกๆ
ความรู้สึกก็ซาบซ่าวาบหวิวไปทั้งตัว
