ยื้อรัก [Impedimenta] – พิมรภัค
“ขอผมคุยอะไรด้วยหน่อย”
เสียงห้วนๆ ส่งมาหาเลขาสาว
“เรื่องงานหรือเปล่าคะ เพรายังไม่ถึงเวลาเริ่มงานเลย”
ว่าจะไม่กวนเขาแล้วเชียว แต่พอเห็นท่าทีขึงขังกับหน้าบึ้งตึงแต่เช้า
ทำให้หมั่นไส้จนไม่อยากอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมา
“ถ้ากลัวเสียเวลานัก ก็ทำเบิกไปสิ ผมจ่ายให้ไม่อั้นอยู่แล้ว
ยังไงๆ เรื่องเงินก็สำคัญกับคุณเสมอสินะ”
“แล้วที่คุณมาทำงานหามรุ่มหามค่ำอยู่นี่ ก็ไม่ใช่เพราะเงินหรือไงคะ”
“ก็เพราะผมต้องมีเงินเยอะๆ ไว้ให้ลูกจ้างหน้าเงินอย่างคุณ
คอยคิดบาทคิดร้อยกับผมตลอดเวลาไง”
“ที่ฉันคิด เพราะฉันเอาแรงงาน เอามันสองและเอาเวลาเข้าแลก
คุณบอกเองนี่ว่ามีปัญญาจ่าย”
“ก็แล้วไอ้ที่ผมให้เกินเงินเดือนขนาดนี้ คุณยังไม่พอใจหรือยังไง”
“ไม่! ฉันจะพอใจก็ต่อเมื่อฉันรู้สึกว่าไม่ถูกคนรวยๆ อย่างคุณเอาเปรียบไง”
“จะรีดกับผมคนเดียวให้รวยเลยหรือยังไง ทำไมไม่ไปขอกับไอ้นั่นด้วยล่ะ
ท่าทางมันมีเงินออก ในเมื่อกลางวันคุณทำงานกับผม ส่วนกลางคืนกับวันหยุด
คุณก็เอากับมันอยู่แล้วนี่ หรือถ้าอยากได้จากผมมากกว่านี้อีก นอกจากเอาแรง
เอาเวลา เอามันสมองมาลง คุณคงต้องเอาสองเต้ามาแจมด้วยแล้วล่ะมั้ง ผมถึงจะ…”
เผียะ ฝ่ามือเล็กๆ ฟาดลงไปตรงแก้มของคนที่ถือว่าตัวเป็นนาย
“อย่ามาดูถูกฉันอีกเป็นอันขาด เพราะฉันไม่ใช่ลูกไก่ในกำมือที่จะให้คุณ”
กล้าหยามกันขนาดนี้ มีหรือคนอย่างนาย จตุรภัทร นิธิสุวัฒนาฐากร
จะปล่อยให้เดินลอยชายไปได้ง่ายๆ มือหนาคว้าข้อมือเล็กแล้วกระชากแรงๆ จนตัวหมุนกลับมา
“คุณควรจะรู้ว่า ถ้ากล้าทำกับผมถึงขนาดนี้แล้วผมจะปล่อยไปดีๆ ละก็ไม่มีทาง
ผมเป็นนักธุรกิจ ย่อมต้องการของแลกเปลี่ยน”
แข็นแขงแรงทั้งสอง กระชากร่างเล็กๆ เข้ามาหาแผงอกกว้าง
แล้วฉกลงไปปิดริมฝีปากอิ่มที่เมื่อครู่ต่อปากต่อคำกับเขาไม่หยุดหย่อน
มือที่ตบเขาเมื่อครู่ ก็ถูกมือเขาล็อกไว้ข้างหลัง แขนอีกข้างรัดร่างเล็กๆ ไว้
ไม่ให้ถอยหนีไปไหน อุ้งปากอุ่นบดขยี้ลงไปกับสองกลีบกุหลาบสีชมพู
ด้วยความโกรธผสมผสานกับความคิดถึงและอยากลิ้มลองอีกครั้ง
หลังจากร้างลามานานปี
เผียะ
คนถูกสั่งสอนรวบรวมเรี่ยวแรงที่หลงเหลืออยู่ทั้งหมด
ผลักอกกว้างของเขาออกจนผงะไปด้านหลัง มือบางฟาดลงไปตำแหน่งเดิม
ด้วยความโกรธเมื่อถูกรังแก จากนั้นก็วิ่งออกจากห้อง
