มรดกรักคนพาล – ขยาทิมาต
อิงควัต …เขาจำใจต้องแต่งงาน
กับเด็กในปกครองของคุณย่าอย่างไม่มีทางเลือก
อุรวี …เธอมีหน้าที่ต้องตอบแทนบุญคุณคุณย่า
และก็หลงรักว่าที่สามีจนสุดหัวใจ
จากเล่ห์กลคุณย่า สู่ ‘มรดกรัก’ ที่เป็นชีวิตน้อยๆ
ที่จะพันธนาการเธอและเขาซึ่งเป็น ‘คนพาล’ เอาไว้ชั่วนิรันดร์
“เมื่อคืนเธอวางยาฉัน”
“คะ?”
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอวางยาฉันแบบไหน อาจจะเป็นย่าหรือเปล่า
ที่ส่งคนมาวางยาจำพวกประเภทยาเสียสาว…ให้ฉันกิน
เธอต้องทำขนาดนี้เลยเหรอเพื่อมรดกน่ะ”
“เปล่าค่ะ เอยไม่ได้ทำ”
“เธอไม่ได้ทำ แต่เธอก็มีส่วนรู้เห็น”
เขามองหน้าที่ซีดลงทันตา ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องที่สงสัยคือเรื่องจริง
“ย่าทำใช่ไหม”
“เอยไม่ทราบค่ะ”
เธอเผลอหลบตาอีกฝ่ายอัตโนมัติ ก็ไม่เคยโกหกใครมาก่อน
แล้วใครจะคิดว่าพี่อิงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้
“รู้ไหมว่าเธอจะไม่ท้อง เพราะฉันจะไม่เอาเธออีก”
เขากระชากบ่าเล็กให้หันกลับมาเผชิญหน้า
“พี่อิงแน่ใจเหรอคะ เมื่อคืน…”
ละอายใจจัง แต่ก็ตัดสินใจว่าจะพูด
“พี่อิงดูชอบ…สิ่งที่เราทำมากเลยนี่คะ”
ปลายประโยคไม่กล้าพูดเสียงดัง เพราะยิ่งพูด เขาก็ยิ่งดูโกรธมากขึ้น
“เธอไม่รู้หรอก ผู้ชายน่ะ ถ้าผู้หญิงมาประเคน
เนื้อตัวใส่แบบนั้น มันก็ไม่มีใครทนได้…”
อิงควัตสะบัดคนตรงหน้าออกไปแรงๆ
เมื่อสายตาปะทะเข้ากับรอยคิสมาร์กที่กระจายไปทั่วเนินอก
“พี่อิงไม่รักคุณย่าเหรอคะ”
เจ็บนะ ที่ต้องพูดประโยคนี้ อย่างน้อยการทำให้เธอท้อง
ก็เป็นหน้าที่ของหลานที่ดีไม่ใช่เหรอ
“มันไม่เกี่ยว รักหรือไม่…ย่าก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับ
ให้ฉันนอนกับผู้หญิงที่ฉันไม่ชอบ…”
ไม่ชอบ ช่างชัดเจนเหลือเกิน
“ไม่อยากนอนด้วย เข้าใจไหม!”
อิงควัตเผลอรู้สึกเล็กน้อยตอนปะทะสายตาเศร้าสร้อยของคนตรงหน้า
“ไม่อยากนอนด้วย แต่พี่อิงก็นอนกับเอยไปแล้ว…
จะคืนเดียวหรือจะมากกว่านั้น มันก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้หรอกค่ะ”
“นี่เธอ…”
เขากระชากบ่าเล็กอีกครั้งด้วยความโมโห
ยิ่งเห็นใบหน้าซื่อๆ ที่ดื้อจะเอาชนะกันให้ได้ก็ยิ่งโมโห
“พี่อิงแน่ใจเหรอคะว่าจะทนได้”
“ฉันไม่มีอะไรต้องทนอยู่แล้ว หรือสองเดือนนี่
เธอไม่เห็นว่าชีวิตเราเป็นเอกเทศต่อกัน”
เขาปล่อยบ่าเล็กก่อนจะหัวเราะเยาะอยู่ในลำคอ
ใช่…ถ้าไม่ใช่เล่ห์กลคุณย่า เขาก็คงไม่มีทางทำหน้าที่ของสามี
“แล้วถ้าเอย…”
อิงควัตมองคนที่ค่อยๆ ปลดเชือกที่ผูกเหนือบ่าทั้งสองข้าง
“แก้ผ้าแบบนี้อีกครั้ง พี่อิงก็จะไม่ทำหน้าที่สามี อย่างนั้นเหรอคะ”
