ฝากรักไว้กับพฤษภา – ติยากร
มีคนเคยค่อนขอดเขาว่า เขาเล่นกับความรู้สึก
ของคนที่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่า เธอน่ะสำคัญกับเขามากแค่ไหน
ตอนนั้นชายหนุ่มเพียงแสยะยิ้มรับ
เพราะไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ต้องเจ็บปวดกับการละเล่นในครั้งนี้
เป็นเขา เป็นเธอ หรือเป็นพวกเราทั้งคู่
แล้วทั้งหมดทั้งมวลมันเป็นการละเล่นจริงหรือ
“ตอนเย็นกลับมาทำอะไรให้ผมกินด้วย”
“…”
เธอหยิบรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อมาจากชั้น
“ได้ยินที่ผมพูดหรือเปล่าภา”
มือเล็กที่กำลังหยิบกุญแจรถกับกุญแจห้องชะงัก
หญิงสาวเม้มปาก และพยายามไม่ถอนหายใจ
ก่อนจะออกจากห้องก็เอ่ยเสียงเรียบ
“คุณสนุกนักเหรอที่ปั่นหัวฉันได้”
“ใช้อะไรคิดเรื่องนั้น”
สมองไง
“เมื่อก่อน ถ้าฉันเดินไปขวา ปู่จะบอกให้ฉันเดินไปทางซ้าย”
“…”
“พอฉันจะเรียนต่อ ฉันอยากเรียนเกี่ยวกับศิลปะ ฉันชอบวาดรูป
ชอบการลงสี ปู่บอกมันเป็นทางเลือกของคนโง่
เขาเป็นหมอ ลูกเขาเป็นหมอ ฉันต้องเป็นหมอ”
“…”
“ฉันเรียนหมอตามที่เขาต้องการ เผื่อเขาจะพอใจ
แล้วปล่อยให้ฉันมีทางเลือกและอิสระกับการใช้ชีวิตเสียที
แต่เขาดันตาย และลูกชายของเขาก็รับหน้าที่บีบบังคับฉันต่อ
รู้ไหมสิ่งแรกที่เขาทำคืออะไร”
“ให้คุณแต่งงานกับผม”
“ใช่ ฉันต้องแต่งงานกับคุณ”
“…”
เธอสะดุ้งเมื่อไอความร้อนมาอยู่ด้านหลัง ลมหายใจเป่ารดที่หูเล็ก
มือหนาวางที่เอวบางแล้วไม่นานเขาก็เอ่ยเสียงเรียบเย็น
ตัดกับไอความร้อนที่แผ่กระจายออกมาจากกายแกร่ง
“โลกนี้ถูกควบคุมโดยคนที่แข็งแกร่งและเห็นแก่ตัว”
ปลายนิ้วร้อนสอดเข้าในเสื้อยืดสีหม่น เธอขนลุก
พยายามขัดขืนแต่ดิ้นอย่างไรก็ดิ้นไม่หลุด
“หากคุณอยากเอาชนะผมหรืออาของคุณ
หรือแม้กระทั่งตาแก่ที่ตายไปแล้วอย่างปู่คุณ”
อึก…
เธอกลืนน้ำลายลงคอ และอดตัวสั่นไม่ได้
เมื่อปากร้อนแนบกับใบหูไวต่อความรู้สึก
“คุณต้องเห็นแก่ตัวยิ่งกว่า”
“…ปล่อยฉัน”
“น่าเสียดายที่คุณถูกสร้างมาให้…เห็นแก่ตัวไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ”
เขาเลียติ่งหูขาวที่มีโลหะสีเงิน ความร้อนที่เป่ารดแนบชิด
ทำให้แข้งขาสั่นจนแทบยืนให้ตรงไม่ไหว แขนแกร่งประคองร่างนุ่มเอาไว้
เขาถอนหายใจแล้วเอ่ยดุๆ ผิดกับการกระทำที่ค่อนข้างอ่อนโยน
“ตอนเย็นเจอกัน อย่าให้ผมรอจนต้อง…ตามไปถึงร้านของคุณ”
“…”
“ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกนะว่าผมจะทำบ้าๆ อะไรลงไปบ้าง”
ร่างสูงถอยออกห่างและใช้ปลายนิ้วร้อนแตะที่ท้ายทอยขาว
ที่มีขนเส้นเล็กลุกชันจนเห็นได้ชัด หลังจากนั้นเขาเอ่ยก็เสียงเย็นชาเสริมว่า
“ถ้าไม่อยากทำให้ผมคลั่งก็เป็นเด็กดี”
