ซินฟางซิน ซินเดอเรลล่าหลงยุค (นิยายจีน) – มะปรางลอยแก้ว ฟางซิน
ชินอ๋องรีบสาวเท้าเดินเข้ามาข้างในห้องหอ
เขาหยุดมองร่างบาง ที่นั่งอยู่บนเตียงกว้างด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม
เหตุใดนางลิงน้อยจึงมิซุกซนผิดวิสัยไปหรือไม่
เขากวาดตามองหาสิ่งผิดปกติทันที
พลันสายตาคมสะดุดเข้ากับกาสุราที่เอียงกะเท่เร่
จอกสุราอยู่ทาง กาสุราอยู่ทาง เขาหลุบตาลงสูดอากาศ
เข้าปอดสองสามครั้งก่อนจะปลายตากลับมาสำรวจร่างบาง
ที่มีอาการโอนเอนเล็กน้อย นางยังคงอยู่ในชุดเจ้าสาวสีแดงสด
มือบางทั้งสองข้างรวบอยู่บนตัก
ยามนี้ภายในห้องเงียบสงัดจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นดัง ตึก-ตัก
ชินอ๋องยกมือหนาที่สั่นเล็กน้อย เขาหยิบคันชั่งที่วางอยู่ข้างเตียง
ค่อยๆเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก ทันทีที่ผ้าคลุมหน้าเปิดออก
เขาถึงกับสบถออกมาเสียงดัง “นางลิงขี้เมา!”
“เอ๊ะ! พระองค์เป็นอันใดมากหรือไม่ เหตุใดจึงดูดปากหม่อมฉันแรงถึงเพียงนี้”
นางมองสามีที่ยามนี้กลายร่างเป็นจอมปีศาจที่กำลังจะสูบเลือดและวิญญาณของนาง
จอมปีศาจผู้นี้มิตอบอันใดแต่กลับก้มลงจูบปากนางอย่างบ้าคลั่งแทนคำตอบ
ครานี้มิได้มีความอ่อนหวานแต่อย่างใด จูบนี้มีแต่ความดุดัน
หนักหน่วงจนนางรู้สึกได้ถึงรสฝาดที่ผ่านเข้ามาพร้อมกับปลายลิ้นร้อนของผู้เป็นสามี
“…”
นี่ท่านโกรธข้าเรื่องอันใดกัน ถึงขนาดจะดื่มเลือดข้าเชียวหรือ
เสี่ยวเจียรีบเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าแดงก่ำ
ดวงตาทั้งสองปูดบวมแดงมีเสียงสูดน้ำมูกเบาๆ
มือน้อยยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังซึมเปรอะใบหน้า
นางถลาเข้ากอดคุณหนูของนางด้วยความสงสารก่อนเอ่ยประโยคต่อมา
“พระชายาเพคะ ระ..เอ่อ..เราหนีไปจากที่นี่กันดีหรือไม่ เพคะ!
บ่าวทนเห็นพระชายาถูกทรมานร่างกายเช่นนี้ต่อไปมิไหวแล้ว”
ฟางซินถึงกับสำลักน้ำลายกระแอมออกมา
“เสี่ยวเจีย เด็กดีข้ามิได้ถูกทรมานแต่อย่างใด
ทุกอย่างเป็นการแสดงความรักระหว่างสามีและภรรยาเข้าใจหรือไม่”
เสี่ยวเจียส่ายหัวไปมา ความรัก! ความรักอันใดกัน
นางได้ยินเสียงคุณหนูของนางร่ำร้องครวญครางดังคนบาดเจ็บ
“ความรักอันใด ไฉนจึงต้องทำร้ายกันถึงเพียงนี้ เพคะ”
ฟางซินยกมือขึ้นกุมขมับมองสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา
แล้วจะให้นางอธิบายว่าอย่างไรดี
“เอาเถอะ! เสี่ยวเจียไว้วันหน้าหากเจ้ามีสามีแล้วเจ้าจะรู้เอง”
