ชายาพยัคฆ์ (นิยายจีนโบราณ) – ตันเหมย
อู๋ซานเหนียง เป็นเพียงหญิงธรรมดาๆ มิใช่เทพธิดาลอยลม
มีสติปัญญาเป็นเลิศ แต่ชาติกำเนิดมาจากตระกูลขุนนางต่ำต้อย
เพราะต้องการช่วยเหลือบิดาที่ถูกจับไปคุมขัง
นางจึงต้องสวมรอยเป็นองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ไปแต่งงานยังต่างแคว้น
การได้อภิเษกสมรสกับ เอี้ยนเซิน องค์ชายใหญ่แห่งแคว้นเอี้ยน
อาจเป็นความใฝ่ฝันของหญิงสาวทั่วหล้า
ทว่านางรู้ดีว่าตนเองตกอยู่ในฐานะเจ้าสาวตัวประกัน ที่พร้อมจะถูกเขาฆ่าทิ้งได้ทุกเมื่อ
และหากความลับถูกเปิดเผย ย่อมหมายถึงสงคราม!
ไร้ความรัก… ไร้ตัวตน…
นางรู้ตัวว่าเป็นเพียงเบี้ยในกำมือขององค์ชายผู้ร้ายกาจ ชิงชัง… และโหดร้าย
สติปัญญาของนางเท่านั้นที่จะช่วยนางให้อยู่รอดหนึ่งวัน
กำไรชีวิตหนึ่งวัน อยู่รอดสิบวัน กำไรชีวิตสิบวัน…
เผียะ!
อู๋ซานเหนียงกระโดดลงจากเตียง ใช้ผ้าห่มห่อกาย
แล้วปีนขึ้นไปยืนบนโต๊ะเพื่อชิงความได้เปรียบ
“ปากก็บอกว่าเกลียดอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วจู่ๆ มาจูบข้า
ผื่นจะไม่ขึ้นปากเหรอเพคะ หรือว่าท่านเป็นพวกปากอย่างใจอย่างมิทราบ?”
เอี้ยนเซินนึกไม่ถึงว่าจะโดนเมียตบ เขานิ่งอึ้งไป สุ้มเสียงคำรามกร้าวราวกับไฟนรก
“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นเทพธิดาจากสรวงสวรรค์หรือไงฮะ?”
“แล้วท่านคิดว่าตัวเองเป็นเทพจากสรวงสวรรค์หรือไง
ถึงเอาปากมาแปะปากคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาตฮะ?”
อู๋ซานเหนียงโต้กลับด้วยน้ำเสียงเดียวกัน เอี้ยนเซินถึงกับเดือดปุด
แก้มชาหน่วง ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่จะมีใครปฏิเสธจุมพิตจากเขา
“ผีเข้าอีกแล้วหรือไง ลงมาเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ลง!”
อู๋ซานเหนียงถูริมฝีปากของตนเองไปมา
เอี้ยนเซินถึงกับหมดอารมณ์ ยอมล้มเลิกแผนยั่วเขย่าประสาท
“คนสวย… ยอมรับมาเถอะน่าว่าเจ้ารู้สึกดี”
“ไม่ ทะเลาะกันแทบเป็นแทบตาย อยู่ๆ มาจูบ แค่นี้ข้าก็รู้แล้วว่าท่านมีจุดประสงค์แอบแฝง”
“เจ้าไม่ชอบจูบของข้าหรือไง”
เขายืนเท้าเอว เงยหน้าเซ้าซี้
“ไม่ชอบ”
