ชายาจารชน เล่ม 1-2 (จบ) (นิยายจีน) – วยุ
ชายาจารชน เล่ม 1
นางฟื้นตื่นมาในอีกภพ เพื่อหาวิธีตายไปทวงถามความเป็นธรรมกับยมทูต
เขากลับใช้ทุกวิถีทางเพื่อรั้งนางให้มีชีวิตอยู่ต่อ
เพราะนางมิใช่ชายาโง่งมคนเดิม แต่เป็นชายาจารชน
ที่วันๆ คิดแต่จะหาหนทางฆ่าตัวตายหนีการอุ่นเตียงให้ตน
หึ นางช่างกล้าคิดฝัน!
“ท่านอ๋อง แถวนี้มีโรงเตี๊ยมหรือไม่เพคะ”
นางคิดออกแล้ว! ร่างบางงอตัว ยกมือขึ้นกุมท้อง นิ่วหน้าแสดงอาการเจ็บปวดออกมา
“เจ้าปวดท้องกระมัง ใช้นี่ไปก่อนเถอะ หากเป็นกลิ่นของเจ้าเปิ่นหวางไม่รังเกียจที่จะสูดดม”
เซินถูเฟิงหยาง ไม่คิดเปิดโปงนาง เพียงเลื่อนกระโถนจากลิ้นชักไม้ข้างหน้าต่างส่งให้
หน้าหนา….หน้าหนาเกินไปแล้ว!
ใบหน้างามล่มเมืองดำคล้ำไปทั้งแถบ พ่ายแพ้ให้กับความหน้าหนาของเซินถูเฟิงหยาง
ที่พูดจาไร้ยางอายโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสีอย่างหมดรูป
“ไม่เป็นไรเพคะ ฉิงหรูยังพอทนไหว”
มือที่กดท้องคลายออก ไหล่ลู่ คอตก ตอบกลับเสียงเบาในคอ
“หากปวดมากก็อย่าได้อดกลั้นไว้ เปิ่นหวางกลัวชายารักจะเสียสุขภาพ”
‘เก็บไว้ใช้เองเถอะ ไอ้อ๋องหน้าหนา’
เถาฉิงหรู ยังก้มหน้าคอตก งึมงำตอบกลับไร้ซุ่มเสียง
ไหนเลยจะทราบว่ามีดวงตาลุ่มลึกคู่หนึ่งกำลังจ้องมองตนอยู่
“ไม่ตอบเช่นนี้ หรือว่าเจ้าจะหลับลึกอีกแล้ว เช่นนั้นเปิ่นหวางคงต้อง…”
“ตื่นอยู่เพคะ…ตื่นอยู่”
เพียงเขาขยับตัว เอื้อมมือเข้ามาใกล้ใบหน้า
เถาฉิงหรูก็ผละถอยไปจนชิดผนังรถม้าอย่างเสียกิริยา
นัยน์ตาขุ่นขวางเจือความระแวดระวังจ้องมองเขาเขม็ง
เกรงนักว่าเขาจะปลุกนางด้วยริมฝีปากชั่วร้ายนั้นอีก
เพียงเท่านี้ก็บวมจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว!
ชายาจารชน เล่ม 2 (จบ)
“อื๊อ ไม่เอา…คำโตไปแย้ว”
เคร้ง!
ช้อนถูกวางกระแทกกับชามตามแรงอารมณ์ เซินถูเฟิงหยาง แทบกางกรงเล็บ
ตะปบลงบนหลังคอน้อยๆ ของบุตรชายนอกไส้ แล้วจับโยนออกจากห้องไปให้พ้นๆ หน้า
เขาจะได้เข้าหอกับภรรยาตัวน้อยเสียที
“แฮ่ม ลูกจิน มา…มารดาป้อนเจ้าเอง”
นางกระแอมในคอเบาๆ ข่มกลั้นความขบขัน ลงมือตักบัวลอยป้อนให้จินจินน้อยช้าๆ
“หรูเอ๋อร์ เมื่อเย็นลูกจินก็กินข้าวไปแล้วหลายชาม หากให้เขากินขนมหวานต่อ
เกรงว่าคืนนี้คงปวดท้องจนนอนหลับมิสบาย สามีว่าควรเลิกป้อนแล้วให้เขาไปนอนได้แล้ว”
กล่าวยังมิทันจับประโยค เซินถูเฟิงหยางก็หิ้วคอเจ้าตัวกลมที่ร้องโวยวายไม่ยินยอม
โยนส่งให้เจียซือที่ยืนรออยู่นอกห้อง กำชับเสียงเฉียบทว่าก็เบาเพียงแค่ให้เจ้าตัวน่าชังได้ยินลำพัง
“หากเจ้ายังขืนก่อกวนไม่เลิก บิดาจะจับเจ้าโยนให้ปลาในสระกินเป็นอาหาร”
“ฮือ บิดาใจย้าย”
จินจินเบ้ปากน้ำตาคลอกับคำข่มขู่นั้น หวังใช้น้ำตาทำให้ผู้เป็นบิดาใจอ่อน
ยอมให้เขากลับเข้าไปออดอ้อนมารดาในห้องต่อ
ปัง!
อนิจจาประตูถูกปิดใส่หน้าเขาอย่างไร้การแยแส
น้ำตาพลันเหือดหายจากนัยน์ตาเบิกค้างของจินจินน้อย
เขาเบ้ปากจ้องประตูอย่างมาดร้าย ครั้นรออยู่นานประตูก็ยังคงปิดอยู่
ก็ยกเท้าเตะไปแรงๆ ทีหนึ่งแล้วเดินเม้มปากตรงไปยังประตูเล็กเชื่อมต่อกับจวนราชครู
ฮึ! เขาไปเล่นกับท่านลุงรอง ไม่ง้อท่านพ่อแล้ว
