กามเทพกำกับรัก – ช่อเอื้อง
“คุณหลับหรือยัง”
“หลับแล้วมั้ง”
ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะไม่เอ่ยสนทนากับเขา แต่ก็อดที่จะประชดเสียไม่ได้
“นั่นสิ พูดได้เสียงเขียวแบบนี้ คงจะหลับอยู่หรอก”
อัครวินท์ ไม่อยากถือสาเธอ วันนี้เขากำลังอารมณ์ดีจึงเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำแทน
ไม่สนใจน้ำเสียงเขียวขุ่นของอีกฝ่าย
ลินิลลุกขึ้นนั่งกึ่งนอนพิงหัวเตียงใบหน้าบูดบึ้ง ‘ใช่สิ….ตาบ้า!!!’
หญิงสาวบริภาษเขาในใจด้วยความหมั่นไส้
ลินิล นั่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งร่างสูงออกมาเธอจึงล้มตัวลงนอนเช่นเดิม
อัครวินท์เหลือบตามองเธอด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรมากมาย
เพราะเขาลืมเสียสนิทว่าเธอรอเขามาชิมขนมที่ลองทำครั้งแรก
ก่อนที่มันจะผุดขึ้นมา อัครวินท์อมยิ้มเมื่อพอจะรู้แล้วว่า ทำไหมลินิลถึงบึ้งตึงกับเขาผิดปกติ
“นี่ขนมน่ะ ยังไม่ลืมนะ”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบแต่ก็ได้รับเพียงความเงียบตอบคืนมา
อัครวินท์เดินลงมานั่งบนเตียงนอนก่อนจะขยับไปหาร่างบาง และก้มลงมองเธอใกล้ๆ
ก็เห็นคนหลับแล้วหน้างอคิ้วขมวดน่าขำ
“นี่คุณไหนบอกจะให้ชิมขนมไง ไหนล่ะ”
เขายังคงตอแยไม่เลิก ยิ่งทำให้คนตัวเล็กเกิดโมโห
“หมดแล้ว เสียใจด้วยยะ!”
“ฮ่ะ! อร่อยขนาดนั้นเชียวเหรอ ไม่น่าเชื่อ”
“อีตาบ้า! ไม่ยอมทานแล้วยังมาว่าเขาอีก นี่แนะๆ นี่แน่ะ!”
คนร่างบางลุกขึ้นมาทุบอกเขารัวไม่หยุด จนชายหนุ่มต้องรวบมือบางเอาไว้แน่น
“นี่! อย่าใส่อารมณ์ได้ไหม ก็ม้ามันคลอดเองไม่ได้ ถ้าไม่ช่วยมันก็ตาย ขนมกินตอนนี้ก็ยังทัน ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลยนี่นา”
เธอไม่อยากจะเถียงหรอก เธอเองก็เข้าใจแต่…
แหมก็ช่วยกินสักชิ้นก่อนไปก็ไม่ได้ เธอได้แต่บอกตัวเองด้วยความน้อยใจ
“ก็บอกว่ามันหมดแล้ว ขอโทษก็ได้ที่ทำกับนายเมื่อกี้ ทีนี่ฉันนอนได้ยัง”
เธอเอ่ยออกมาเพื่อตัดปัญหา กลับทำให้อัครวินท์คิดว่าเธอประชดเขา
“อะไรกัน โกรธไม่เข้าท่า”
ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป ลินิลมองตามหลังเขาไปอ้าปากค้าง
ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้ว่าตนเช่นนั้น ก่อนจะกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ
