กลกฤติน – Lalanda (สุธาสินี)
นิยายชุดเล่ห์รัก (รุ่นลูกเล่ห์ร้ายซาตาน) :
‘บ้านแสงจันทร์’
บ้านโบราณหลังงามที่ตั้งตระหง่านอยู่ริมคลองซึ่งเกือบจะตกเป็นของ โสริยา
หญิงสาวผู้เป็นม่ายขันหมากจากเจ้าของบ้านเดิมที่เสียชีวิตไปพร้อมความเคลือบแคลง
เมื่อติดใจบ้านหลังนั้นเสียแล้ว หลายสิ่งที่ยังคลุมเครือก็ไม่อาจต้านทาน
กฤติน จึงพาตัวเองเข้าไปใกล้เพื่อให้ข้อสงสัยคลี่คลายลง
และยิ่งสืบค้นนานวัน กลับพบแต่เรื่องน่าประหลาดใจ…
ทั้งจากตัวเธอและบ้านหลังนั้น
เขาไม่ปฏิเสธว่าถูกใจโสริยา…
แรกเห็น เธอช่างสวยงามเตะตาและเปี่ยมด้วยความมีชีวิตชีวา
แต่เมื่อรู้จัก บางสิ่งที่ขัดแย้งยิ่งทำให้เธอดูน่าค้นหา
เรื่องราวแต่หนหลังที่ยังเป็นปริศนาไม่อาจลดทอนความเย้ายวนให้เดินเข้าไปใกล้
กลับกระตุ้นให้ความอยากรู้และอยากเป็นผู้พิชิตกระพือโหมหนักขึ้น
และในเวลานี้ เธอก็อยู่แค่ตรงนี้…ใกล้แค่ปลายจมูกเขา!
“คุณคงไม่คิดว่าฉันจะกลับไปง่ายๆ หลังจากถูกคุณทำร้ายมาหยกๆ ใช่ไหม”
“ผมขอโทษ จะให้ผมทำยังไงล่ะ แต่คืนนี้ผมปล่อยให้คุณนั่งอยู่ตรงนี้จนสว่างไม่ได้
แขกมากหน้าหลายตาเดินกันเกร่อ ใครเป็นใครบ้างก็ไม่รู้”
“ไม่ต้องย้ำฉันก็รู้ว่าทั้งเขาและคุณอาจอันตรายกับฉันพอกัน”
“ผมไม่ได้บอกให้คุณไว้ใจผม แต่อยากให้คุณกลับบ้านพัก
บอกมาสิว่าจะให้ผมทำยังไง คุณถึงพอใจ”
“เอากุญแจทั้งหมดมาให้ฉัน แล้วไสหัวคุณออกไป จะไปตายที่ไหนก็ไป”
โสริยาเกรี้ยวกราดใส่ หากยังยั้งระดับเสียงอยู่บ้าง ดังนั้นอารมณ์ที่แสดงออกมา
จึงเป็นดวงตาสีน้ำตาลที่ทอประกายวาบ
กฤตินมองแล้วลอบถอนใจ ล้วงกุญแจส่งให้ทั้งหมด
ทั้งของเขาและของเธอที่หยิบติดมือมาด้วย
โสริยาจีบนิ้วหยิบกุญแจ ไม่อยากให้มือสัมผัสกับเนื้อหนังของเขาสักส่วนเดียว
“รังเกียจผมมากหรือ”
น้ำเสียงเว้าวอน ดวงตาคมดูอ่อนโยน…แต่ไม่มีร่องรอยเสียใจหรือสลด
“ขยะแขยง จนไม่อยากเห็นหน้า”
หล่อนเดินอ้อมเขาไปเป็นช่วงตัวเพื่อจะเดินไปยังบ้านพัก
เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หยุดกึก หันกลับมาทั้งตัว ยกมือชี้นิ้วสั่งคนที่ย่างเท้าตาม
“ไม่ต้องตามมา บอกแล้วไงว่าจะไปไหนก็ไป”
หล่อนว่าจบก็จ้ำตรงไปยังทิศทางเดิม อะไรสักอย่างบอกว่าค่ำคืนนี้
หล่อนจะปลอดภัยจากเขาแน่นอนแล้ว…คงเป็นเพราะประกายอารมณ์
ที่ทอออกจากดวงตาคู่คมในเสี้ยววินาทีหนึ่ง ก่อนจะเลือนหาย
แต่หล่อนก็ทันเห็นมัน
