ใจกรุ่นรัก – ฬีรดา
ประพิมพรรษ์ แทบจะแดดิ้นตายเสียให้ได้
เมื่อถูกพาตัวมาดัดนิสัยยังไร่กาแฟของ นภนต์ พี่ชายบุญธรรม ที่เธอเคยค่อนแคะว่าแสนกระจอก
เธอรู้ดีว่า ต่อให้มีปีก ก็หาทางบินหนีออกจากที่นี่ไปไม่ได้
ประพิมพรรษ์จึงหลอกล่อให้เขาตายใจ แสร้งยอมรับมัน แล้วรอโอกาสเหมาะๆ หาทางหนีทีไล่
แต่ยังไม่ทันไร กลิ่นกาแฟก็เริ่มเคล้ากลิ่นรัก
พอรู้ตัวอีกที…ลมหายใจของเธอก็มีเขาเจือปนอยู่ทุกจังหวะการเต้นของหัวใจ!
พรวด!!!
นภนต์หลับตาพ่นกาแฟคำแรกออกมา ให้ตายเถอะ!
เพิ่งรู้ว่ากาแฟเกรดพรีเมียมจากไร่มันรสชาติห่วยแตกก็วันนี้เอง!
“ไอ้คนบ้า สกปรกที่สุดเลย!”
หญิงสาวกระโดดโหยง หลบกาแฟที่ชายหนุ่มพ่นมันออกมา โดยที่เขาไม่แคร์เลยว่ามันจะเลอะตรงไหนบ้าง
“ชงกาแฟบ้าอะไรของเธอฮะเพลงฝน! ขมปี๋แบบนี้กินได้ที่ไหนกัน”
“อ้าว ก็นายสั่งเองว่ากาแฟดำ”
“กาแฟดำน่ะใช่ แต่ไม่ใช่ให้เทกาแฟใส่มาหมดไร่แบบนี้!”
“ก็ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะว่านายจะกินกาแฟ ‘ดำ’ แค่ไหนน่ะ”
ประพิมพรรษ์เน้นเสียงคำว่าดำเป็นพิเศษ จนนภนต์ยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าคาดโทษ
“นี่จงใจแกล้งฉันใช่ไหม เอากาแฟมาเทชงเล่นแบบนี้สมควรโดนหักเงิน!”
เงินเดือนหมื่นห้า! ยังมีหน้าจะมาหักนู่นนี่ยิบย่อยอีก ให้ตายเถอะ
คนอื่นอาจจะคิดว่าอยู่ได้นะ แต่ประพิมพรรษ์คิดว่าเธอต้องตายแน่!
ก็เมื่อก่อนเธอใช้เงินแต่ละเดือนต่ำกว่าหลักแสนที่ไหนกันเล่า!
“ฉันไม่ได้จะแกล้งนายนะ ก็ฉันไม่รู้นี่ว่านายอยากได้กาแฟเข้มแค่ไหน”
“ฉันก็กินเหมือนที่มนุษย์คนอื่นเขากินกันนั่นแหละ คราวหลังถ้าไม่รู้ว่ามันเข้มหรือยังก็หัดชิมดู ไม่ใช่ตะบี้ตะบันเติมกาแฟใส่ไปแบบนี้”
“จะไปรู้ได้ยังไงเล่า ฉันเคยกินกาแฟที่ไหนกัน”
