พราก – วรศิษฏ์
ปาฏลี เปรียบตัวเองเป็นน้ำเปล่ารสชาติจืดชืด
กรัณย์ คืออะไรสักอย่าง อาจเป็นน้ำผึ้งในบางครั้ง เป็นยาขมในบางครา
แต่เมื่อหยดลงมาก็ทำให้น้ำใสๆ ในแก้วมีรสชาติ
ปาฏลีหอมแก้มนุ่มๆ เจือกลิ่นน้ำนมเมื่อลูกหลับสนิท
ต้องการจดจำทุกสิ่งที่เกี่ยวกับลูก ไม่ว่าจะเป็นขนตางอน
มือป้อมๆ หรือริมฝีปากจิ้มลิ้ม เหล่านี้จะอยู่ในใจตราบนานเท่านาน
พอๆ กับความรู้สึกอบอุ่นจากอ้อมกอดสุดท้ายที่พ่อของลูกมอบให้ตลอดคืนที่ผ่านมา
เตียงลูกอยู่เบื้องหลัง ส่วนด้านหน้าคือประตู…หล่อนกำลังลังเล
“อย่าหันหลังกลับมาถ้าคิดดีแล้วว่าจะไป
ไม่อย่างนั้นผมไม่รับประกันว่ากวางจะได้ออกจากห้องนี้อีกหรือเปล่า”
หนึ่งปีครึ่งที่อยู่ด้วยกันมีความหมาย ยามพรากจึงเจ็บปวด
จากทั้งที่ยังรักทุกลมหายใจ และวินาทีนี้กรัณย์คงรวดร้าวไม่ต่างกัน
“โชคดี”
“ค่ะ”
หล่อนตอบเพียงสั้นๆ ทิ้งประโยคอาวรณ์เอาไว้
แม้อยากบอกเขามากแค่ไหนก็คงพูดได้แค่ในใจ
‘คุณโอมดูแลตัวเองด้วยนะคะ’
หลังสิ้นสุดคำนั้นปาฏลีออกจากห้อง ปิดประตูอย่างเบามือด้วยเกรงทำลูกตื่น
อุณหภูมิรอบกายช่างหนาวเหลือแสนในความรู้สึก
หล่อนไม่เคยห่างลูกและไม่คิดว่าต้องจากกันตลอดกาล
แต่เพราะเลือกแล้วจึงไม่ควรคิดถึงหนทางหวนกลับ
นับจากนี้กรัณย์จะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างให้เด็กหญิงปราณชนก
เขาทำหน้าที่ทั้งพ่อและแม่ได้ดีแน่ๆ หล่อนมั่นใจ
เสียงลูกร้องไห้จ้าทั้งที่ไม่น่าจะตื่นในเวลานี้
ทำเอาเท้าที่ก้าวห่างประตูได้เพียงไม่กี่ก้าวต้องชะงัก
เข้าใจแล้วว่าการที่หัวใจถูกมีดคมๆ กรีดเถือเป็นริ้ว
แล้วทาเกลือซ้ำปวดแสบเช่นไร
ปาฏลีกอดตัวเองแล้วร้องไห้จนตัวสั่น
น้ำตาซึ่งกักเก็บตั้งแต่อยู่ต่อหน้ากรัณย์หยดลงบนท่อนแขน
กัดริมฝีปากจนได้ลิ้มรสเลือด ก่อนกลั้นใจเดินจากมาในที่สุด
* * * * * * * * * *
อาการแสบบนเปลือกปากจากการถูกบดจูบ
ยังผลให้ปาฏลีดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดเขา จูบนั้นไม่ใช่จูบด้วยความเสน่หา
เช่นเดียวกับอ้อมกอดที่ไม่อบอุ่นปลอดภัยอย่างเคย
กรัณย์โกรธจัดและแสดงออกด้วยการกระทำ
ทว่าสัมผัสได้ว่าการกระทำเหล่านั้นซุกซ่อนความผิดหวังกับความเสียใจมากล้นอยู่ด้วย
เขาจูบลงโทษจนพอใจ ครู่ใหญ่กว่าจะผละออกเพื่อยืนเผชิญหน้า
คุมเชิงด้วยแววตาแข็งกร้าว
“คุณโอมไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้”
“แล้วที่ปกปิดผมเรื่องลูก กวางมีสิทธิ์มากแค่ไหน”
“วันนี้เราคงคุยงานกันไม่รู้เรื่อง”
ปาฏลีจุกประหนึ่งหมัดลุ่นๆ ชกท้อง กรัณย์ตั้งคำถามง่ายๆ
แต่หล่อนกลั่นคำตอบได้ยาก ใช่ว่าเขาเจ็บคนเดียว
หล่อนก็เจ็บด้วยยามเด็กหญิงปราณมาตาถามหาพ่อแท้ๆ
“ไว้คุณโอมพร้อมค่อยให้เลขาติดต่อมานะคะ”
“จะไปจากผมเหมือนเมื่อเจ็ดปีก่อนอย่างนั้นสิ”
กรัณย์เอ่ยเสียงขรึม ปาฏลีแทบหยุดหายใจ
น้ำตาอาจไหลรินหากอยู่ในนี้ต่ออีกสักหนึ่งหรือครึ่งนาที ราวเข็มนาฬิกาหมุนทวนกลับ
เหตุการณ์ช่างคล้ายกับวันที่ตัดสินใจออกจากชีวิตเขากับลูกสาวคนโต
วลีที่ว่า ‘ไปจากผม’ ได้ยินแล้วเจ็บปวดนัก คงง่ายกว่านี้หากเขาเกลียดกัน
“ไอ้โง่คนนี้เสียหัวใจไปสองดวง ไม่ใช่ดวงเดียวอย่างที่คิดมาตลอด
ไอติมเป็นลูกผม ขืนกวางยังรั้นคงรู้ว่าถ้าผมใช้กฎหมาย
และความพร้อมในการเลี้ยงดูลูกเข้าสู้ กวางไม่มีวันชนะ
ไม่มีสิทธิ์ได้กอดอะตอม หรือแม้แต่ดูแลไอติม”
“คุณโอม…”
*** พราก หนังสือมี ๒ เล่มจบ พร้อม Box ส่วน E-BOOK รวมสองเล่มไว้เป็นไฟล์เดียวค่ะ ***
