บุปผาอาบรัก (นิยายจีน) – บุษบาหนึ่งหรัด
แสงสว่าง พาดทับ ร่มเงาเคลื่อน
สายฝนพรำ ลบเลือน รอยรักหวาน
ลมรำเพย พัดผ่าน น้ำตาพร่าง
หิมะโปรย กลบพราง ทางหวนคืน
เขาจ้องตานางตรงๆ อย่างข่มขู่ ซึ่งก็ได้ผลดีเกินคาด
เพราะ หลิวอี้เฟย หน้าซีดเผือดทันที นางเป็นสาวไม่น้อยแล้ว
เขาพูดจาทำนองนี้ย่อมเข้าใจว่าหมายถึงอะไร
ทว่าเมื่อจนตรอก นางกลับไม่ได้จนปัญญา
หลิวอี้เฟยรู้ดีว่าคนเช่นเขาศักดิ์ศรีสำคัญยิ่งกว่าชีวิต
นางจึงกล่าวคำพูดเผ็ดร้อนช่วยตัวเองหนีจากเหตุการณ์คับขันทำนองนี้อีกครั้ง
“ท่านอ๋องเป็นถึงพยัคฆ์คงไม่คิดจะลดศรีษะ
ก้มลงกินอาจมที่สุนัขมากตัณหาคายทิ้งไว้หรอกกระมัง”
“แผนล้าหลังของเจ้าใช้กับข้าไม่ได้ผลอีกแล้วอี้เฟย”
หยางหลง ยิ้มเย้ยใส่ตานาง แล้วก้มลงใช้ปากตัวเองปิดปากเล็กๆ
ที่กำลังจะส่งเสียงประท้วง ทำให้นางกลืนวาจาร้ายกาจของตัวเอง
ด้วยจูบดุดันเอาแต่ใจที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นความหวานหวามเรียกร้อง
[ที่เหลือเซ็นเซอร์ โปรดอ่านต่อในเล่ม]
