น้ำผึ้ง(ไร้)ปีก – อังศุมาลินทร์
++ ปรับปรุงจากเรื่อง มายารัก มายาชีวิต ++
“ปะ!!…ปล่อยค่ะ!!…”
เธอดิ้นออกจากอ้อมกอดของเขา
“ผึ้ง!!…พี่ไม่ได้ตั้งใจวันนั้นพี่เมา…ผึ้งฟังพี่นะ… พี่รักผึ้งคนเดียวในใจของพี่สี่ห้องหัวใจมีผึ้งคนเดียว”
ชายหนุ่มเจ็บปวดมากแค่ไหน ที่เห็นน้องน้อยแสดงอาการรังเกลียดเขาขนาดนี้
น้ำตาของลูกผู้ชายไหลออกมาเป็นทางหยดลงบนเส้นผมนุ่มนิ่มของเธอ กลัวเหลือเกินเขากลัวที่จะต้องเสียเธอไป
“ทำไมพี่โตทำกับผึ้งแบบนี้ ไม่คิดถึงใจผึ้งบ้างหรือคะ?…”
ยิ่งพูดใจก็ยิ่งเจ็บจุกแน่นไปหมด
“ผึ้ง…พี่ขอโทษ…พี่กับพรมีไรกันแค่ครั้งเดียว…พี่เมา”
เสียงเข้มเอ่ยขึ้นอย่างขัดสน
“ครั้งเดียว…แต่คงจะมีอีกครั้งต่อไปถ้าผึ้งไม่รู้…หัวใจพี่โตทำด้วยอะไรคะ?…
อย่าเอาน้ำเมามากลบความผิดของตัวเองเลยค่ะ”
มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเอง สงสารหัวใจตัวเองเหลือเกิน
ที่หลงรักคนมักมากอย่างเขา พ่อของเธอเคยห้ามปรามแต่เธอก็ไม่คิดจะฟัง
“มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอน…พี่ไม่ได้รักพรเลยนะ…พี่รักผึ้งคนเดียว…”
“หยุดค่ะ!!…ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วผึ้งเข้าใจทุกอย่าง”
หญิงสาวไม่แม้จะหันไปมองคนที่ยังโอบกอดเธอ
น้ำผึ้งผลักดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม
สายตาจ้องมองมารดาที่เอาแต่ร้องไห้ มองทีไรเจ็บปวดทุกที
“ไม่!!…ผึ้งไม่เข้าใจเลย…พี่ไม่ได้ตังใจคืนนั้นพี่เมาไม่รู้เรื่องด้วย”
ชายหนุ่มไม่หยุดพูด
“พี่โตจะตั้งใจหรือไม่ตังใจ แต่เธอกำลังท้องลูกของพี่โต…ได้ยินไมค่ะ ลูกของพี่โตกับเธอ”
เอ่ยออกไปทุกคำพูดมันช่างทรมานเหลือเกิน เธอคงต้องเป็นฝ่ายไปและเป็นฝ่ายเจ็บ
ยิ่งคิดมันช่างปวดร้าวหัวใจสิ้นดี สองกำปั้นน้อยทุบลงไปบนอกแก่ลง ทุบตีเขาเพื่อให้หายแค้น
“พี่ไม่รู้…และพี่จะไม่มีวันรับผิดชอบผู้หญิงที่พี่ไม่ได้รักด้วย… พี่รักผึ้งคนเดียว…
พี่มีผึ้งคนเดียวเท่านั้น… ผึ้งคนเดียวที่พี่อยากสร้างชีวิตด้วย… ผึ้งต้องเชื่อใจพี่นะคะ”
สิงโตปล่อยให้หญิงสาวทุบตีเขาอยู่แบบนั้นจนเธอหยุดตี แล้วชายหนุ่มก็โอบกอดร่างน้อยไว้
และใช้มือหนาเชยคางมนให้หันหน้านวลที่มีคาบน้ำตาเกาะติดอยู่บนขอบดวงตากลมโตมามองเขา
“ค่ะ!…ผึ้งเชื่อใจพี่โตค่ะ… เชื่อว่าต่อไปพี่โตก็ยังทำเรื่องเลวๆ
เชื่อว่าสักวันก็ต้องกลับไปรับผิดชอบไปหาลูกเมียของพี่โตอยู่ดี”
หญิงสาวเงยหน้านวล ดวงตากลมโตสั่นระริก มองคนรักตรงหน้า
แล้วยิ้มให้ทั้งหัวใจที่มันบอบช้ำเพราะน้ำมือของเขา
เธอเอื้อมมือเช็ดน้ำตาของตัวเองออกจากใบหน้า
แล้วสะบัดหน้านวลกลับไปมองมารดาที่ยังเอาแต่ร้องไห้…
